Προσοχή ... Εύθραυστον..

Παραμιλάω και λέω από μέσα μου ξανά και ξανά την ίδια φράση. "Θα σπάσω πάλι" . Το λέω και το ξαναλέω θέλοντας να με κάνω να το ακούσω. Δεν ξέρω αν θα το πιστέψω, αν θέλω να το πιστέψω αλλά το σίγουρο είναι πως θέλω να το ακούσω και εφόσον δεν έχω κάποιον άλλον να μου το πει το λέω μόνη μου. Λένε να ζεις τη στιγμή και τον τελευταίο καιρό μετά από πολλές ελεύθερες πτώσεις το ακολουθώ και η ίδια. Ζω τη στιγμή . Μα είμαι άνθρωπος και οι άνθρωποι πλέον ζουν μέσα από τα όνειρά τους και μόνο. Για ποια πραγματικότητα μου μιλάς εσύ ; Και στην τελική ποιος είναι εκείνος που θα μου βάλει ταμπέλα STOP στα δικά μου όνειρα ; Τα όνειρα μου είναι δικά μου και δεν τα αγγίζει κανένα χέρι , ούτε καν το δικό σου. Δεν είμαι επιθετική , ούτε καν μελαγχολική , είμαι εγώ. Και αν αυτό σε ενοχλεί γύρνα την πλάτη και φύγε. Ξέρω τις κινήσεις πια , είναι γνωστές. Ξέρω και τον θόρυβο που κάνει η πόρτα όταν κλείνει , ακόμα και το φως όταν σβήνει κάνει ένα κλικ πολύ τρομακτικό , δυνατό . Τόσο δυνατό που με πιάνει πονοκέφαλος. Ρωτάω διαρκώς τον εαυτό μου τι νιώθω . Δηλαδή έτσι είναι όταν μεγαλώνεις ; Σταματάς να καταλαβαίνεις πως νιώθεις και θέλεις διαρκώς έτοιμη την απάντηση ; Έχεις διαρκώς κάτι μέσα σου και προσπαθείς να το ερμηνεύσεις ; Είναι βαρετό και με κουράζει. Κάποιος από το μακρινό παρελθόν πάντα μου έλεγε " Κατέβα από το ροζ σύννεφο , θα πέσεις και πονάει. " . Και τι ; Και τι που έπεσα ; Δεν ξανασηκώθηκα ; Και δεν ξαναέπεσα ; Και τι ; Ήταν πιο έξυπνος αυτός ; Γιατί ; Γιατί δεν έκανε όνειρα ; Και τι κατάλαβε ; Το θέμα δεν είναι να μην κάνω εγώ όνειρα , έτσι κι αλλιώς ξέχασα πως γίνονται . Το θέμα είναι να μην μου τα πειράξει κανείς . Αλλά πως ; Πως να μου τα πειράξει όταν έχουν κρυφτεί όλες οι κλωστές και οι βελόνες και δεν φτιάχνεται κανένα όνειρο πια ; Σπάνε αμέσως όλες οι προσπάθειές . Όσες ταμπέλες και να βάλω , σπάνε. Πόσες πιθανότητες έχω να ξανακάνω όνειρα ; Και πόσες από αυτές τις φορές ξέρω πως τα όνειρα μου θα βγούνε ; Και κάτι άλλο . Αν κάνεις ένα όνειρο και αυτό βγει αλλά μετά δεν το θέλεις πια , μάλλον γιατί δεν σου αρέσει. Τι κάνεις εκεί ; Φεύγεις ; Πως ; Φοβάσαι να κάνεις μπρος γιατί σε τρομάζει το άγνωστο. Φοβάσαι να κάνεις πίσω γιατί δεν σε γεμίζει το κενό. Μένεις σταθερός στο ίδιο βήμα και κουράζεσαι , βαριέσαι. Θέλεις να κάνεις όνειρα και δεν θυμάσαι. Θέλεις και όμως υπάρχει εκείνος ο παράγοντας που κατά καιρούς αλλάζει μορφή και πρόσωπο και σου λέει " μη ζεις με όνειρα γιατί αυτά φεύγουν". Και με ποιο δικαίωμα εγώ τα αφήνω να φύγουν ; Με ποιο δικαίωμα τα παίρνεις κι εσύ ; Σου λέω λοιπόν πως αν σήμερα θυμηθώ να κάνω ξανά ένα όνειρο , μια σκέψη τρελή , αυτή θα είναι δική μου και δεν θα αφήσω τα δικά σου χέρια να τη χαλάσουν. Μπορεί να σπάσει πάλι , αλλά άσε με να ξέρω πως αυτή τη φορά θα το σπάσουν τα δικά μου χέρια και όχι τα δικά σου. Καλό ξημέρωμα. *

Άσπρο - Μαύρο και ΓΚΡΙ *

Μια ακόμα μέρα στο τέλος της και εγώ πάλι με αυτό το συναίσθημα της απορίας και του κενού. Όχι , δεν έγινε κάτι άλλο από τα τόσα μικρά ή μεγάλα που συμβαίνουν κάθε μέρα , απλώς δεν έγινε τίποτα. Τίποτα για να βγω από τον φαύλο κύκλο που κάθε μέρα γυρνάω. Μια μαύρη τρύπα και μέσα της το απόλυτο κενό. Το παράξενο στην όλη υπόθεση είναι πως ενώ θέλω να βγω από εκεί που άλλοι με πέταξαν δεν μπορώ . Δεν θυμάμαι από που μπήκα. Πιάνω τον εαυτό μου να παίζει πάλι εκείνο το παιχνίδι με τους ανθρώπους και τα πρόσωπά τους. Δεν έχει κανόνες αυτό το παιχνίδι. Έχει μόνο έναν και βασικό. Κοιτάς τους ανθρώπους γύρω σου και προσπαθείς να καταλάβεις πως νιώθουν και τι νιώθουν . Τελευταία όμως το παιχνίδι άλλαξε. Κοιτάς τους ανθρώπους και προσπαθείς να καταλάβεις ΑΝ νιώθουν . Δεν έχω καταλάβει τι είναι προτιμότερο . Να νιώθεις άσχημα για κάτι ή να μη νιώθεις τίποτα ; Το μόνο σίγουρο είναι πως πολλοί από μας εκεί έξω θέλουμε να χαμογελάσουμε αλλά δεν μπορούμε. Είτε γιατί οι ίδιοι δεν θέλουμε , είτε γιατί κάποιοι άλλοι μας επιβάλλουν την μονοχρωμία στο πρόσωπό μας. Σε μια χώρα που δυστυχώς ολοένα και πιο πολύ σε σπρώχνει στη φυγή ,να προσπαθείς να βρεις ένα λόγο μονάχα για να χαμογελάσεις. Κάποιος κάποτε μου είχε πει πως στη ζωή μου θα συναντάω ανθρώπους που θα θέλουν να με αλλάξουν και να με κατευθύνουν . Δεν ξέρω αν θέλω να το πιστέψω. Δεν ξέρω αν θέλω εγώ η ίδια να αλλάξω. Από τι να απαλλαγώ ; Από μένα ; Και που να πάω ; Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές δεν μπορώ να βγάλω άκρη με μένα , με το τι θέλω και με το που πηγαίνω. Πιο παλιά τουλάχιστον το παιχνίδι αυτό είχε μια εναλλαγή και ένα άλλο ενδιαφέρον. Έβλεπα διαφορετικά πρόσωπα διαρκώς. Σήμερα είναι κουραστικό και ψυχοφθόρο. Τα πρόσωπα είναι ίδια. Αλλάζουν τα μάτια , τα ρούχα και το φύλο. Δεν θέλω να βλέπω άλλο τέτοια πρόσωπα. Δεν θέλω να μας αλλάζουν . Θέλω να μπορώ ξανά να παίξω και να βρίσκω κι εγώ λόγους για να ελπίζω στο καλύτερο που σίγουρα υπάρχει. Δεν θέλω να είναι άλλο γκρι. Προτιμώ το λευκό και το μαύρο. Μια έντονη εναλλαγή . Δεν είναι μιζέρια . Είναι απόγνωση. Είναι η θέληση για μια ανάσα που μου στερούν . Δεν ξέρω ποιος και δεν θέλω να μάθω. Θέλω απλώς να γίνω πάλι παιδί και να παίξω. Θέλω να μπορώ .

Καλό ξημέρωμα.

Λυδία *

Αντέχει ακόμα μια κλωστή **

Λένε ότι πολλές φορές πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Άλλες φορές πάλι λένε πως ένας ολόκληρος ωκεανός ξετυλίγεται μπροστά μας και μπορούμε να κολυμπάμε με επιδέξιο τρόπο. Τι συμβαίνει λοιπόν ; Δεν έχω απάντηση να σου δώσω ούτε αυτή τη φορά ή ίσως να μην θέλω να σου απαντήσω. Αυτή τη φορά θα έχεις τη δική μου σιωπή, από δική μου επιλογή. Δεν είναι ότι δεν έχω λέξεις να πω , απλώς αδυνατώ να τις προφέρω. Εσύ ονόμασέ το φόβο , δικό μου φόβο. Δεν φοβάμαι το σκοτάδι , ούτε τα ύψη ,ούτε καν εσένα. Ο εχθρός μου είμαι εγώ. Τα δικά μου μάτια και τα δικά μου χείλη φοβάμαι. Τις δικές μου λέξεις και φωνές. Θα μου πεις γιατί και σε αυτή την ερώτηση έχω απάντηση. Φοβάμαι την αγάπη και τον θόρυβο που κάνει όταν έρχεται και όταν φεύγει. Φοβάμαι τον έρωτα και τα βέλη του . Σε στοχεύουν χωρίς δισταγμό και χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Είναι τόσο περίεργο το συναίσθημα αυτό γιατί την ίδια στιγμή που σου δίνει δύναμη και σε κάνει να χαμογελάς , εκείνη την ίδια στιγμή θα σε αφήσει χωρίς τύψεις στο πάτωμα να σπαράζεις. Μα όλη η μαγεία είναι εκεί. Δεν φοβάμαι να το νιώσω ξανά αλλά φοβάμαι να το δω να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Περπατώ σε μια κλωστή έτοιμη να σπάσει και να βρεθώ , δεν ξέρω που θα βρεθώ αλήθεια. Ίσως τελικά αυτός να είναι ο φόβος μου.

Κάθε φορά που δίνω ένα μου κομμάτι κάτι χάνω . Αυτό θα είναι είτε μικρό . είτε μεγάλο . Δεν με τρομάζει μην χάσω το κομμάτι αυτό. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο είναι δικό σου . Σκόρπισα πολλά ακόμα κομμάτια μου και ξέρω πως όταν χάνεις ένα , κάπου παρακάτω θα βρεις το ίδιο ή έστω κάποιο να του μοιάζει. Σε μια κλωστή που περπατάς και προσπαθείς να ισορροπήσεις λοιπόν , μετράς τις λέξεις και τις συλλαβές σου .Δεν το κάνεις από ανάγκη αλλά γιατί έτσι πιστεύεις πως θα παρατείνεις το χρόνο σου εκεί πάνω και η πτώση σου θα είναι πιο ομαλή. Πως ξέρω ότι θα έρθει η πτώση ; Αυτό μου έμαθε η ζωή μέχρι τώρα . Ανεβαίνεις με φόρα για να πέσεις και ξανά από την αρχή. Αυτό είναι όμορφο τελικά , γιατί είναι το ταξίδι που μετράει και όχι ο προορισμός. Μετράς το χρόνο μου πάνω στην κλωστή και ξέρεις ότι θέλω να τα πάω καλά . Ακροβατώ και ισορροπώ για να παιχτεί και αυτή η παρτίδα. Ξαφνικά έπαψα να φοβάμαι τόσο. Καλημέρα**

Λυδία *