Κάτι τέτοιες μέρες , μέρες όμορφες , είναι που το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια και από μόνο του με πηγαίνει πίσω , σε άλλες μέρες , μέρες περασμένες και αφημένες στο χρόνο . Είναι οι μέρες εκείνες που μικρές , απλές , καθημερινές στιγμές αρκούσαν για να νιώσω γεμάτη. Μια βόλτα για βάφλες στη θάλασσα , ένα γευστικότατο ποτό από εκείνα τα απαγορευμένα , ξέρετε εσείς , τρία ποτήρια κρασί που το επόμενο πρωί τα έβρισκα πάντα πεταμένα στον κήπο , οι αμέτρητες φωτογραφίες που τραβούσαμε . Όλα αυτά είναι εκείνα που αναπολώ μια μέρα σαν αυτή. Λένε πως η φιλία δεν κοιτά χιλιομετρικές αποστάσεις και έτσι είναι . Δεν άλλαξε τίποτα . Ούτε καν τα μικροαντικείμενα που έμειναν πίσω για να θυμίζουν την παρουσία σας. Κάθομαι και συνειδητοποιώ όμως πως το μόνο που μου έχει λείψει είναι αυτά τα μικρά και ασήμαντα . Είναι απίστευτο αν το σκεφτείς , το μέρος , ο χώρος , το τοπίο , ο ήλιος , ο ουρανός και οι ημερομηνίες είναι ίδιες. Τα μόνα που αλλάζουν είναι τα πρόσωπα και η χρονολογία. Είναι όμορφο να θυμάσαι , μπορείς και ξαναζείς στιγμές που ίσως για κάποιους να παραμένουν παγωμένες. Θα πιω σήμερα σε Εκείνες τις μέρες και σε αυτές που Έρχονται *
Με νοσταλγία *
Λυδία **
