''πάντα'' στο ''ποτέ ΄΄, δύο λέξεις που και σε σημάδεψαν και σε έκαναν να μεγαλώσεις. Το νόημα όλων όσων έζησες τότε ήταν βασισμένο πάνω σε αυτές τις δυο λέξεις. Είναι απίστευτο το πόσο έξω μπορείς να πέσεις σε όλα όσα έλεγες. Πεπεισμένη για την πορεία των πραγμάτων και κυρίως για όσα έζησες. Για τα δικά σου συναισθήματα , τα οποία έλεγες πως ποτέ δεν θα αλλάξουν και πως πάντα θα είσαι εκεί , ό,τι και να γίνει. Με αφορμή τα όσα ξέθαψες κάθεσαι και κοιτάς την ιστορία και τα βλέπεις σαν θεατής πια και όχι σαν πρωταγωνιστής. Μερικές στιγμές τις θυμάσαι , αλλά τις περισσότερες αντιλαμβάνεσαι πως όχι απλά τις έχεις ξεχάσει , αλλά ακόμα και τώρα που τις ξαναζείς μέσα από την οθόνη , δεν μπορείς να τις φέρεις μπροστά στα μάτια σου. Δεν είναι τυχαία όλα τα ρητά που έχουν γραφτεί για τον χρόνο. Ο χρόνος τελικά σε γιατρεύει. Σε κάνει να μπορέσεις να σταθείς ξανά από εκεί που είχες αρχίσει. Να δεις πιο καθαρά τα πράγματα. Να ξεχάσεις. Να καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους φέρθηκες ''έτσι'' και όχι ''αλλιώς''. Να μεγαλώσεις και να δεις πιο λογικά. Δεν φοβάσαι πια να δεις κατάματα την τότε ζωή σου , απλά δεν μπορείς να την κατανοήσεις. Σα να είσαι αδιάβαστη στο σημερινό μάθημα. Να θέλεις να πάρεις μηδέν γιατί πιστεύεις πως αυτός ο βαθμός αξίζει στο γραπτό σου . Να θέλεις να κλάψεις για όλα όσα έχασες και ταυτόχρονα κέρδισες από τότε αλλά να μην μπορείς. Να μην σου προκαλείται κανένα συναίσθημα πλέον. Και αυτό είναι ίσως το χειρότερο σε μια ταινία. Να μην σου βγάζει το παραμικρό ίχνος συναισθήματος . Να περνάς μια μια τις στιγμές που ήταν πολλές και να μην αντιλαμβάνεσαι τα όσα κοιτάς. Κάπως έτσι είναι μάλλον όταν έρχεσαι μετά από καιρό πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό που λες παρελθόν. Η ταινία τελειώνει , τα φώτα σβήνουν και οι τίτλοι του τέλους αρχίζουν να περνούν από μπροστά σου. Βλέπεις το όνομα σου στους πρωταγωνιστές και νομίζεις πως έχει γίνει κάποιο λάθος. Ακούς παράλληλα το τραγούδι να παίζει''θέλω τη μέρα που θα φύγεις '' και τότε είναι που πατάς τρία πλήκτρα. Control+Alt+Delete. Δεν μπορείς ούτε να χειροκροτήσεις. Δεν θυμάσαι . Δεν μπορείς να πας τόσο πίσω. Με ψυχή ανάλαφρη απλά μπαίνεις στην αγκαλιά που τόσο αγαπάς και αποφασίζεις να δεις μια ταινία . Γιατί όλα αρχίζουν από εκεί που είχες σταματήσει.
Λυδία *
