Όπως λέει και το τραγούδι , "παίρνω απόσταση από το χθες να έρθουν κι άλλες εποχές".Πλέον δεν τρομάζω να πω πως έμεινα πολύ καιρό πίσω , να προσπαθώ να μαζέψω όλα τα κομμάτια , ένα προς ένα και να τα κολλήσω. Δεν θα πω πως τα κατάφερα , γιατί ξέρεις καλύτερα από εμένα πως αν σπάσει το γυαλί , ναι , κολλάει , αλλά πάντα μα πάντα θα λείπει ένα κομμάτι μικρό που θα καθιστά αλλοιωμένο το αρχικό δείγμα. Θα σου πω όμως πως έχω πολλά σπασμένα μικρά κομμάτια και αυτό με κάνει να αισθάνομαι δυνατή. Θυμάμαι όλα τα σπασμένα σημεία , ένα ένα . Κάθε ράγισμα και μια ιστορία ,κάθε προσπάθεια να τα κολλήσω αποτυχημένη και όμως μέσα μου ξέρω πως έτσι είναι καλύτερα . Καλύτερα , γιατί κάθε φορά που κοιτάω τα σπασμένα , θυμάμαι τα λάθη μου , όχι των άλλων , τα δικά μου και κατά αυτόν τον τρόπο προσπαθώ να αποφεύγω τις ίδιες διαδρομές.
Δεν ξέρω αν είναι δώρο ή κατάρα η καλή μνήμη που με χαρακτηρίζει , ακόμα το μελετάω και δεν έχω κατασταλάξει . Μερικές φορές χαίρομαι διότι βρίσκω πολύ εύκολα το δρόμο να γυρίσω πίσω με το μυαλό μου και κατά έναν τρόπο να ξαναζήσω στιγμές που κάποτε με έκαναν πραγματικά ευτυχισμένη . Υπάρχουν όμως και φορές στις οποίες το μυαλό μου βρίσκει το ίδιο εύκολα το δρόμο για να τρέξει σε αναμνήσεις άσχημες και ψυχοφθόρες. Δεν είναι τόσο απλό να πω " σταμάτα " και να σταματήσει. Δεν μπορώ να του κλείσω το δρόμο . Λένε πως το παρελθόν αποτελεί το μονοπάτι για το μέλλον. Γιατί όμως ; Αν το παρελθόν σε έχει πληγώσει πως σε βοηθάει να πας σε ένα καλύτερο αύριο ; Είχα αυτήν την συζήτηση με έναν αγαπημένο άνθρωπο και τελικά κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα με το σπασμένο γυαλί. Αν σε πλήγωσε το παρελθόν και τα δικά σου λάθη , τότε μπορείς να πας παρακάτω με μεγαλύτερη σιγουριά γιατί θα θυμάσαι , γιατί πρέπει να θυμάσαι όλα όσα σε απομάκρυναν από το χθες.
Θα διαφωνήσω με τη φράση που πρόσφατα διάβασα " πως ό,τι έχει φύγει από εσένα απλώς δεν άξιζε να είναι δίπλα σου" . Μπορεί εσύ ο ίδιος να μην είχες τη δύναμη να το κρατήσεις , να μην είχες τη θέληση ή και την εμπειρία στο να αποτρέψεις δικές σου λανθασμένες κινήσεις που απομάκρυναν μια για πάντα το χθες. Θα συμφωνήσω όμως με την απορία πολλών ανθρώπων για το εάν είναι επιτρεπτό και λογικό να προχωράς στην παρακάτω λευκή σελίδα και ενώ τη γράφεις , να έρχονται ''λέξεις'' και ''εικόνες'' από την πίσω σελίδα που είναι ήδη γραμμένη και να σε δυσκολεύουν να γράψεις την επόμενη ''πρόταση'' σου. Ναι , είναι λογικό. Είναι λογικό να υπάρχουν και στιγμές που θα σε γυρίσουν πίσω. Μπορεί να είναι ένα τραγούδι ή μια φωτογραφία ή ακόμα και μια κόκκινη ομπρέλα που θα δεις στο δρόμο.
Πως καταλαβαίνεις όμως ότι η ''σελίδα'' που γράφεις δεν κινδυνεύει να ''μουτζουρωθεί'' από την προηγούμενη ; Αυτό είναι το πιο εύκολο απ' όλα . Δοκιμάζεις τα όρια σου , ίσως και τη δύναμή σου . Παίρνεις την απόφαση μια μέρα που βρέχει , να κρατήσεις μια ίδια κόκκινη ομπρέλα , να κρατήσεις στα χέρια σου το μοναδικό αντικείμενο που κράτησες από το παρελθόν σου , να βάλεις στα ακουστικά το τραγούδι που σε γυρνάει έτσι κι αλλιώς στο χθες , να μαζέψεις όλες τις αναμνήσεις σου και να περπατήσεις στους ίδιους δρόμους που κάποτε τους περπατούσες κρατώντας ένα ξένο για εσένα πλέον χέρι . Όχι δεν σε κοροϊδεύω. Κοντεύεις να τελειώσεις το τεστ που έβαλες μόνη σου στον εαυτό σου. Καταλαβαίνεις ότι έχεις πάρει άριστα! Πως ; Όταν στο τέλος του ίδιου δρόμου σε περιμένει το αύριο κι εσύ το αρπάξεις με σιγουριά από το χέρι . Όταν καταλάβεις πως από δω και μέχρι το αύριο περπατάς μαζί του και απλώς έχεις γυρίζει σελίδα. Όταν θα πάρεις μια νέα ομπρέλα , πολύχρωμη , με πολλά αστέρια επάνω της και όταν πετάξεις τα ακουστικά , για να ακούς μόνο αυτά που έχει να σου πει το αύριο. Όταν στα χέρια σου θα κρατάς δυο άλλα χέρια και όχι ένα άψυχο αντικείμενο . Όταν θα πάψεις να αναρωτιέσαι τι ήταν εκείνο που σε έδιωξε μακριά και το μόνο που θα σε νοιάζει είναι ποια λέξη θα βρεις που να μη μοιάζει με καμία άλλη για να γράψεις. Το χθες περνάει μπροστά από τα μάτια σου κι εσύ του κλείνεις το μάτι και του χαμογελάς. Και απλά δεν σε νοιάζει γιατί το παρακάτω... έχει την αγωνία , ενώ το χθες έχει το τέλος ήδη γραμμένο. ***
