Πάει καιρός από την τελευταία μέρα που ακούμπησα τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο με σκοπό να γράψω . Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχα συναισθήματα τα οποία θα μπορούσα να αποδώσω με λόγια στην οθόνη , αλλά υπάρχουν και φορές τις οποίες τις κρατάς για εσένα. Θα έλεγα πως μέσα σε αυτό το διάστημα ένιωσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα , λίγο απ' όλα που λένε.
Σε αυτό το λίγο απ ' όλα λοιπόν υπήρξε και ο πρωταγωνιστής. Σε μια παράσταση ο πρώτος ρόλος είναι και αυτός που συνήθως προκαλεί τα διάφορα συναισθήματα. Λένε πως πρωταγωνιστής στη ζωή μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Δεν συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχουν φορές που θέλεις να κάνεις πίσω και την παράσταση να κλέψει κάποιος άλλος , να κάνεις πέρα το ''εγώ '' σου και να δεις το ''εμείς'' να διαδραματίζεται και να εξελίσσεται στα δύο σου μάτια μπροστά. Υπάρχουν στιγμές που ο πρώτος ρόλος σου προκαλεί μια έντονη επιθυμία για έρωτα ,κλάμα , ίσως θλίψη , θυμό , απόρριψη , απογοήτευση , οργή ,φόβο, γαλήνη , δύναμη , αποστροφή ακόμα και αγάπη. Χορός συναισθημάτων . Τα βλέπεις να ξετυλίγονται και να παίρνουν χρώμα και διάσταση. Έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα φορτία και προσπαθείς να τα βάλεις σε σειρά. Δεν μπορείς όμως και γι' αυτό λέγεσαι άνθρωπος. Αν ήξερες να τα ρυθμίσεις και να τα τακτοποιήσεις όλα δεν θα είχε κανένα νόημα.
Γιατί την ίδια στιγμή που αναζητάς τη μια και μοναδική αγκαλιά , την ίδια στιγμή θέλεις να τρέξεις χιλιόμετρα μακριά. Την ίδια στιγμή που θέλεις να χαμογελάσεις , έρχονται δάκρυα και σε πνίγουν. Το λεπτό που η ψυχή σου γαληνεύει , μια πέτρα έρχεται να ταράξει τα νερά σου . Τη μέρα που διάλεξες για να πλησιάσεις το χέρι σου στο δικό του , εκείνος το τράβηξε και τη μέρα που στο άπλωσε , εσύ δεν το είδες καν. Εκείνο το βράδυ που θέλησες να μείνεις ξύπνια και να τον κοιτάς να κοιμάται , εκείνος σου γύρισε πλάτη. Τη μέρα που θέλησες να μείνεις μόνη σου , εκείνος σε ζητούσε απεγνωσμένα.
Και κάπως έτσι προχωράει η παράσταση. Με τα συνεχόμενα και διαφορετικά ''θέλω'' , που εσύ προσπαθείς να βάλεις σε μια σειρά και απλώς κάθε βράδυ καταλήγεις στο συμπέρασμα πως δεν θα τα καταφέρεις ποτέ , αλλά δεν λυπάσαι γι ' αυτό. Αυτό είναι η μαγεία σου μάθανε. Τη στιγμή που τα θέλεις όλα , δεν έχεις τίποτα . Φοβάσαι να πεις λέξεις , να δείξεις τι νιώθεις , να καταλάβεις τι θέλεις , να ακούσεις τι έχει να σου πει και να κρύψεις όλα όσα θα σε προδώσουν.
Τελικά όμως δεν καταφέρνεις τίποτα από όλα αυτά. Δίνεις πάντα όσα δεν έχεις, λες πάντα όσα δεν πρέπει , δείχνεις όσα κρύβεις , μαθαίνεις τι θέλεις , ακούς όσα έχει να πει και αποκαλύπτεις όσα θέλεις να φυλάξεις , μα όλα τα κάνεις στην λάθος στιγμή. Μετανιώνεις , αλλά μετά καταλαβαίνεις πως είναι το μόνο που έχει νόημα σε αυτή τη ζωή. Να κάνεις λάθη. Να το παίζεις χαλαρή και να φοβάσαι να ζήσεις αλλά να θέλεις με όλη σου τη δύναμη να το κάνεις και ας πέσεις ξανά στην ίδια παγίδα. Αυτό είναι άλλωστε και το ζητούμενο.
Κλείνω τα μάτια και χαμογελάω. Δεν ξέρω τι έρχεται αλλά θέλω να δω αυτήν την παράσταση να παίζεται και απόψε με θεατή εμένα και πρωταγωνιστή κάποιον άλλον. Και όταν η αυλαία πέσει θα σηκωθώ και θα χειροκροτήσω με όλη μου τη δύναμη , περήφανη που έζησα μέσα από λάθη ,φόβο , σιωπή , θυμό, έρωτα, δάκρυα και αγάπη.*
Βρέχει , Καλό ξημέρωμα *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου