Πόσες φορές προσπάθησες να μετρήσεις τα αστέρια ; Πόσες φορές απογοητεύτηκες και τα παράτησες ; Πόσες φορές πάλι ξεκίνησες από την αρχή και κατέληξες στο ίδιο αποτέλεσμα ; Πολλές, είμαι σίγουρη. Η λάμψη τους , σε θαμπώνει και σε κάνει να θέλεις ξανά και ξανά να τα μετρήσεις. Σκέφτηκες ποτέ όμως , για ποιο λόγο θα ένιωθες ικανοποιημένος με το να τα μετρήσεις; Τι θα άλλαζε , αν κατάφερνες να βρεις τον αριθμό τους ; Μάλλον η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια , που θέλει να τα μαθαίνει όλα και να έχει άποψη για τα πάντα.Αυτό το μυστήριο όμως είναι που σε κρατάει και θέλεις να βρεις την απάντηση.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Το άγνωστο σε κρατάει εγκλωβισμένο στα δεσμά του και εσύ θέλεις απεγνωσμένα να το ανακαλύψεις. Να μη σου βγαίνουν οι υπολογισμοί και να αρχίζεις ξανά από την αρχή να μετράς. Σε γοητεύει. Πες μου λοιπόν, αν είχες να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο δρόμους, έναν ήδη γνωστό σε σένα και σε έναν που δεν έχεις περπατήσει ποτέ ξανά , ποιον θα διάλεγες ; Θα μου πεις , αυτό είναι καθαρά θέμα υποκειμενικό . Θα σου πω , πως η ζωή έχει δείξει με βεβαιότητα πως οι άνθρωποι έλκονται από το ανεξερεύνητο και το άγνωστο. Πάντα ενθουσιάζονται από το αβέβαιο , αλλά συνήθως επιλέγουν το ήδη οικείο σε αυτούς. Θεωρώ πως αν θέλεις να μάθεις καλύτερα αυτό που λέγεται ζωή , είναι προτιμότερο να επιλέξεις το άγνωστο μονοπάτι. Τη λέξη μονοπάτι μπορείς να την αντικαταστήσεις με όποια άλλη λέξη θέλεις .
Για να γίνω πιο σαφής , επέλεξε να ζήσεις με έναν άνθρωπο παντελώς διαφορετικό από εσένα. Με έναν άγνωστο και ξένο , για εσένα. Θα ανακαλύψεις τεράστιο ενδιαφέρον σε αυτό το ''ταξίδι '' . Σε αυτή την άγνωστη χώρα , θα θέλεις να βρίσκεις κάθε φορά και κάτι άλλο. Θα θέλεις να τα μάθεις και να τα γνωρίσεις όλα . Και όσο αυτό δεν θα είναι εφικτό , εσύ θα θέλεις ακόμα πιο έντονα να προσπαθείς. Η μαγεία του να μην ξέρεις που πας , αλλά ταυτόχρονα να μπορείς να περπατάς στο σκοτάδι θα σε κάνει να μάθεις και άλλες πτυχές, δικές σου . Όσο δεν θα μπορείς να φτάσεις στο τέρμα , τόσο θα μαζεύεις δυνάμεις για να συνεχίζεις. Αυτό είναι που σε κρατάει αιχμάλωτο άλλωστε.
Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις το δικό σου κομμάτι να ενώνεται με το κομμάτι κάποιου άλλου , που είναι και ίσως παραμείνει ένας ξένος για εσένα. Να βλέπεις δύο κόσμους τόσο ανόμοιους μεταξύ τους , να προσπαθούν να δέσουν και να βαδίσουν μαζί σε μια κοινή πορεία. Τόσο όμορφο , το να βλέπεις τα κενά σου να γεμίζουν με κάτι τόσο ξένο για σένα . Να σε συμπληρώνει εκείνο που μέχρι εχθές θεωρούσες αδιανόητο. Να επιλέγεις εκείνο που πάντα θεωρούσες αποτυχημένο . Και να προσπαθείς κάθε βράδυ να μετρήσεις τα αμέτρητα αστέρια ενός ξένου ουρανού και ας ξέρεις πως και το επόμενο βράδυ θα είσαι πάλι στην ίδια θέση να κάνεις ακριβώς το ίδιο. Το ακατόρθωτο , αυτό σε κάνει να προσπαθείς και ας μην ξέρεις που θα σε βγάλει . **
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου