εσύ εκεί *

Σήμερα δεν έχω να πω τίποτα.. Θα ρωτίσεις για ποιο λόγο γράφω. Πολλες φορές η σιωπή είναι καλύτερη. Ακόμα κι εκεί ... με καταλαβαίνεις. Θα κάνω βουτιά στη λίμνη της σιωπής λοιπόν. Μπορεί και να σε βρω. Φιλί *

love me if you dare *

Αυτή η ταινία είναι κάτι ανάλογο με τη δική μου πραγματικότητα. Το τέλος της ιδανικό έτσι ώστε ο έρωτας να μην τελειώσει ποτέ και για να μην χάσει ξανά ο ένας τον άλλο. Οι μέρες έχουν όλες το ίδιο χρώμα , βρέχει και έχει υγρασία. Έχω γεμίσει πολλές σελίδες καθώς η ανάγκη μου να του μιλάω αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Δεν ξέρω την κατάληξη αυτής της ιστορίας αλλά επιτέλους πρέπει να υπάρξει κατάληξη. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Μη με ρωτάς ποια κατάληξη θα ήθελα εγώ. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα ήταν καλύτερο και για τους δυο μας. Το μόνο που θα ήθελα αυτή τη στιγμή θα ήταν να ακούσω τη φωνή ΄του , να τον ακούσω ευτυχισμένο . Πάντα αυτό ήθελα άλλωστε. Να είναι καλά και ευτυχισμένος. Του αξίζει . Άνοιξα το κουτί με όλες μας τις αναμνήσεις και βρήκα μέσα σε όλα τα χαμένα και κάτι πάρα πολύ τρυφερό. Μια φωτογραφία τόσο παλιά που με έκανε να θυμηθώ πολλές λεπτομέριες. Είδες τι είναι ο χρόνος ; Σε κάνει να ξεχνάς και μετά από καιρό να αναπωλείς τα παλιά. Δεν ξέρω τι μπορώ να πω πάνω σε αυτό. Δεν ξέρω πόσο μεγάλη είναι η επιθυμία μου να τον ακούσω . Δεν μπορώ να την μετρήσω. Από την άλλη φοβάμαι μήπως αυτή τη φορά με την ειλικρίνια μου μετά από τόσα χρόνια καταφέρω να καταστρέψω κάτι δυνατό. Γιατί μπορεί να είναι μια σχέση με την ετικέτα ψεύτικη αλλά είναι κάτι πολύ δυνάτό. Ηδη έχω πει πολλά. ¨οχι δεν κουράστηκα να γράφω , απλώς φοβάμαι . Η γεύση του καπνού είναι διαρκώς στο στόμα μου . So , love me of you dare . Αυτήν την ταινία θα δω και απόψε και θα κάνω μια ευχή ! Κάποια μέρα να δούμε την ταινία αυτή μαζί και να γελάμε.. *

όπου κιαν είσαι ό,τι και αν κάνεις να χαμογελάς , κι εγώ θα είμαι ευτυχισμένη *

Στην άκρη του κόσμου *

Πόσα χρόνια μπορεί κάποιος να έίναι κρυμμένος στην καρδιά σου και να μην μπορείς να τον δείς ; Ξέρεις ; Μάλλον όχι ! Μπορώ να γράφω για πολλές ώρες όμως θα έχανε κάθε αξία το συναίσθημα αυτό και είναι τόσο κρίμα ! Δεν μπορώ να αναπνεύσω , με γεμίζεις τόσο πολύ αν και είσαι τόσο μα τόσο μακρυά μου.. προσπαθώ να φτιάξω τη μορφή σου , αλλά δεν μου είναι τόσο δύσκολο , ξέρω κάθε λεπτομέρεια του προσώπου σου σχεδόν απ' εξω.. μη μιλάς , μη σκέφτεσαι τίποτα. Δεν θέλω. Θέλω μόνο για μια φορά στη ζωή μου να σε ακούσω να λέμε και οι δύο την αλήθεια. μόνο την αλήθεια. Δεν θα γίνει ποτέ το ξέρω .. κι αυτό όχι γιατί δεν ξέρουμε να λέμε αλήθειες ,απλώς γιατί έτσι μεγαλώσαμε , στο ψέμα για να μην πληγωθούμε. Τελικά όμως μετά άπό πάρα πολλά χρόνια και με την υπομονή μου να χάνεται απέναντι στο όμορφο ψέμα που έχουμε χτίσει σου λέω πως πονάει πιο πολύ η ετικέτα που έχουμε βάλει στη σχέση μας . Ετσι είμαστε και οι δύο ευτυχισμένοι. Ε; δεν είμαστε ; Πες μου πως είμαστε , σε ακούω . Γυρνάω πίσω πριν κάποια χρόνια , στάση Μητροπόλεως , κρύο , Δεκέμβρης , μια αγκαλιά για τον αποχαιρετισμό σου και ένα φιλί στο μάγουλο . σε κοιτούσα να ξεμακραίνεις μέχρι που σε έχασα. Γιατί ναι ! πάντα σε χάνω.Ξαφνικά παγώνων την εικόνα και αλλάζω το τέλος του αποχωρισμού αυτόυ.. Κατεβαίνω από το λεωφορείο και σε φωνάζω δυνατά , με ακούς και γυρνάς να με κοιτάξεις.. Θα τρέξω να μπω στην αγκαλιά σου που είναι τόσο ζεστή.. και δεν θα βγω.. Σε χάνω πάλι.. Πάντα σε έχανα και με έχανες. Μιλάω αγανακτησμένα γιατί πνίγηκα πια μέσα στα ίδια μου τα συναισθήματα. Γέμισα , σαν ποτάμι που η στάθμη του νερού του ξεπέρασε τα όρια του . Αν διαβάζεις όλα αυτά τότε σίγουρα θα με σκεφτείς . καμία απόσταση δεν θα με εμποδίσει να σε φέρω και απόψε εδώ.. Καμία, ακούς ; Να προσέχεις *

Θέλω μια μέρα να βρεθώ σε ένα τέτοιο παράθυρο , να το ανοίξω διάπλατα και το θέαμα που θα αντικρύσω να είναι όλες οι στιγμές που πέρασαν στη ζωή μου και με διαμόρφωσαν. Είναι πολλές..άπειρες ε ; Να θυμιθώ όλα όσα ο χρόνος με έκανε να ξεχάσω . Να πω συγγνώμη σε ανθρώπους που πλήγωσα , να πω μια καλημέρα σε εκεινη την κυρία που ποτέ δεν κατάφερα να ξαναδώ στο δρόμο κι όμως μια στιγμή μαζί της μου άλλαξε την τύχη μου για δύο ολόκληρα χρόνια, να ζητήσω πίσω όλα όσα κάποιοι μου πήραν και με άδειασαν , να μάθω τους λόγους που τότε δεν μπόρεσα να το παλέψω και με νίκησε. Να ξαναδώ τα πρόσωπα αγαπημένων ανθρώπων που τώρα πια είναι σκιές , πιο λίγο από σκιές θα έλεγα.. Και δεν με πειράζει που είναι σκιές. να ξαναδώ τον παιδικό μου έρωτα και να ξαναζήσω τη στιγμή που είπα πρώτη φορά " σ αγαπώ " . Πόσο αθώο ήταν , καθαρό , αληθινό , δεν πονούσε , δεν είχε αγκάθια , δεν βάραινε την ψυχή του ,ούτε και τη δικη μου όμως . Είχε χρώμα λευκό και το λέγαμε κάθε λεπτό , χωρίς να ξέρουμε το βάρος που κουβαλάει αυτή η λέξη . Κι όμως τη λέγαμε και ήταν ότι πιο αληθινό και ανάλαφρο. Θέλω να ξαναδώ το μπαμπά μου να με παίρνει αγκαλιά και να με σηκώνει τόοοοοοοοσο ψηλά και να πιστεύω πως ο κόσμος μου ανήκει . Θέλω να ξαναπάω βόλτα με τους παιδικούς μου φίλους , στην παραλία εκείνη.. ήταν κι αυτή δική μας , η παραλία του βασιλιά. Να χορέψουμε με τις ώρες στα κύμματα και να γυρίσουμε σπίτι με τη Νέλη μούσκεμα , και να κλαίμε και να γελάμε μαζί χωρίς να ξέρουμε το λόγο. Θέλω να βρεθώ για μια μέρα στο σχολείο μας , στην τάξη μας και να ζήσω σε μια μέρα όλα τα χρόνια με τους συμμαθητές μου , ανέμελα χρόνια κι όμως για μας τότε ήταν χρόνια με πολλά πρβλήματα.. Που να ήξερα. ; Θέλω να φάω εκείνο το υπέροχο γλυκό τριαντάφυλλο που έκανε η γιαγιά μου ! Θέλω κολυμπήσω σε εκείνη τη θάλασσα που σε μάγευε.. Θέλω να πάρω πίσω τις λέξεις που είχα πεί και να δώσω άλλες . Να βρεθώ σε εκείνη τη μέρα που ήμουν 7 χρόνών και να πέσω με τα αδέρφια μου στο χιόνι και να μην μπορούμε να σηκωθούμε από τα γέλια . Να ξαναζήσω τη γέννηση του ανηψιού μου και την πρώτη μέρα που μου είπε " σ αγαπάω " και ξέρω πόσο αληθινό ήταν. Κι έπειτα και τη γέννηση και του άλλου ανηψιού μου ! Να ξαναζήσω την πρώτη φορά που το έσκασα για να συναντήσω εκείνον που αγάπησα δέκα καλοκαίρια πριν , το φιλί γεμάτο από merenda και τα δάκρυα μου όταν έφυγε . Να μαζέψω κοχύλια και να τα φυλάξω μέχρι το επόμενο καλοκαίρι κάνοντας με έτσι να μικραίνω το χρόνο στο μυαλό μου ! να ξαναδώ τη μαγική εκείνη εμπειρία που απλά μάζεψα τα πράγματα μου κι έφυγα στη Σαντορίνη πριν 2 χειμώνες , μόνη μου , για να ξεχάσω ότι θύμιζε τον πόνο. Να δω ξανά τους ανθρώπους του νησιού που με φιλοξένησαν τόσο ξεχωριστά . Μήπως τελικά οι ζωές μας είναι καλό να προχωράνε χωρίς την παρουσία του παρελθόντος ; Νομίζω πως όχι , είναι καλό να θυμόμαστε από που ξεκινήσαμε και πως προχωράμε.. Να προσπαθούμε να μην κάνουμε τα ίδια λάθη. Θα ηθελα σήμερα κιόλας να βρω αυτό το παράθυρο και να είναι στο Παρίσι , στο όμορφο αυτό σκηνικό.. Θυμάμαι αρκετά , όχι όλα .. Θυμάμαι .. γυρνάω πίσω... Και ξαναρχίζω από την αρχή ! *

Λυδία *