Πόσα χρόνια μπορεί κάποιος να έίναι κρυμμένος στην καρδιά σου και να μην μπορείς να τον δείς ; Ξέρεις ; Μάλλον όχι ! Μπορώ να γράφω για πολλές ώρες όμως θα έχανε κάθε αξία το συναίσθημα αυτό και είναι τόσο κρίμα ! Δεν μπορώ να αναπνεύσω , με γεμίζεις τόσο πολύ αν και είσαι τόσο μα τόσο μακρυά μου.. προσπαθώ να φτιάξω τη μορφή σου , αλλά δεν μου είναι τόσο δύσκολο , ξέρω κάθε λεπτομέρεια του προσώπου σου σχεδόν απ' εξω.. μη μιλάς , μη σκέφτεσαι τίποτα. Δεν θέλω. Θέλω μόνο για μια φορά στη ζωή μου να σε ακούσω να λέμε και οι δύο την αλήθεια. μόνο την αλήθεια. Δεν θα γίνει ποτέ το ξέρω .. κι αυτό όχι γιατί δεν ξέρουμε να λέμε αλήθειες ,απλώς γιατί έτσι μεγαλώσαμε , στο ψέμα για να μην πληγωθούμε. Τελικά όμως μετά άπό πάρα πολλά χρόνια και με την υπομονή μου να χάνεται απέναντι στο όμορφο ψέμα που έχουμε χτίσει σου λέω πως πονάει πιο πολύ η ετικέτα που έχουμε βάλει στη σχέση μας . Ετσι είμαστε και οι δύο ευτυχισμένοι. Ε; δεν είμαστε ; Πες μου πως είμαστε , σε ακούω . Γυρνάω πίσω πριν κάποια χρόνια , στάση Μητροπόλεως , κρύο , Δεκέμβρης , μια αγκαλιά για τον αποχαιρετισμό σου και ένα φιλί στο μάγουλο . σε κοιτούσα να ξεμακραίνεις μέχρι που σε έχασα. Γιατί ναι ! πάντα σε χάνω.Ξαφνικά παγώνων την εικόνα και αλλάζω το τέλος του αποχωρισμού αυτόυ.. Κατεβαίνω από το λεωφορείο και σε φωνάζω δυνατά , με ακούς και γυρνάς να με κοιτάξεις.. Θα τρέξω να μπω στην αγκαλιά σου που είναι τόσο ζεστή.. και δεν θα βγω.. Σε χάνω πάλι.. Πάντα σε έχανα και με έχανες. Μιλάω αγανακτησμένα γιατί πνίγηκα πια μέσα στα ίδια μου τα συναισθήματα. Γέμισα , σαν ποτάμι που η στάθμη του νερού του ξεπέρασε τα όρια του . Αν διαβάζεις όλα αυτά τότε σίγουρα θα με σκεφτείς . καμία απόσταση δεν θα με εμποδίσει να σε φέρω και απόψε εδώ.. Καμία, ακούς ; Να προσέχεις *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου