Μεγάλωσα...

Σαν εχθές ήταν που πέρασα την πόρτα του δημοτικού σχολείου .. Αγχος όσο ποτέ. Εκεί ήταν που ένιωθα μεγάλη πια , έτοιμη να μπορέσω να κάνω τα πάντα. Σήμερα κοιτάζοντας το πρόσωπο μου στον καθρέφτη μετράω αρκετά χρόνια πίσω .. Λίγο πριν πάρω το πρώτο μου πτυχίο ως φοιτήτρια νιώθω περίεργα , συγκινούμαι και έπειτα χαμογελάω καθώς ναι !... ασισθάνομαι περήφανη γι αυτό το μικρό μου κατόρθωμα ! Περνάνε τα χρόνια , φεύγουν σαν το νερό μου έλεγαν πάντα. Κάποτε όταν ακόμα πηγαινα σχολείο οι μέρες δεν παιρνούσαν τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα.΄Τώρα οι μέρες κυλάνε σαν ποτάμια που εγώ καλούμαι να κολυμπήσω με τρόπο επιδέξιο. Δεν έχω επιλογές , να πω όχι ή ναι.. Απλά περπατάω σε δρόμους κυριώς άγνωστους για μένα. Πολλές φορές σκέφτομαι πως επέλεξα τον σωστό δρόμο , άλλες φορές πάλι όχι αλλά τελίκά τι είναι σωστό και τι όχι ; Με τα χρόνια μαθαίνεις καλύτερα λένε. Ποιοι λένε ; Εγώ δεν θέλω κανένας να μου λέει , θέλω να παίρνω μόνη μου κάθε απόφαση έτσι ώστε η μόνη υπεύθυνη να είμαι εγώ και σε κάθε λάθος επιλογή να μου λέω ΜΠΡΑΒΟ . Τώρα ξέρεις από ποιον δρόμο να πας . Αισθάνομαι αρκετά έτοιμη να κάνω κι άλλα .. πολλά ! Αισθάνομαι πως καθώς μεγαλώνω γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και κυρίως να βλέπω από τα λάθη μου και να μαθαίνω ! *

Παράθυρο με θέα..*

Κοιτάζω και σήμερα από το ίδιο παράθυρο , από το ίδιο αυτό παράθυρο και η θέα είναι η ίδια. Όλα παραμένουν εκεί ίδια , το ίδιο όμορφα ! Αν λοιπόν όλα αυτά μένουν ίδια τότε τι είναι αυτό που αλλάζει ; Αλλάζεις εσύ και μαζί σου αλλάζω κι εγώ , αλλάζουν όλοι γύρω μου. Τα βλέμματα , οι φωνές , τα σώματα , τα ρούχα , οι μορφές .. κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω ανθρώπους να περπατούν. Βλέπω μια δυσφορία στο βλέμμα τους και μια καχυποψία. Σε άλλους βλέπω μια πικρία και μια βαριά θλίψη. Αλλά υπάρχει και μια άλλη ομάδα ανθρώπων μέσα στη βουή και στο πλήθος που τα μάτια τους λάμπουν από χαρά και από ευτυχία. Εκεί το χαμόγελο μου σχηματίζεται ανεπαίσθητα .. Χαίρομαι να βλέπω άτομα του σήμερα με όλα αυτά τα προβλήματα και την πλήξη να κρατούν αναλλοίωτο το χαμόγελό τους. Αν όλοι μας μπορούσαμε να χαμογελάμε με την πραγματική ουσία της ζωής θα ήμασταν πιο ελεύθεροι. Βλέπω ένα ζευγάρι να κρατιέται σφιχτά και να περπατάνε στο δρόμο. Να μην τους ενδιαφέρει καμία άποψη και καμία γνώμη, να ζουν κατά τα δικά τους λεγόμενα τον απόλυτο έρωτα. Βλέπω μια ηλικιωμένη γυναίκα που ο χρόνος φαίνεται ολοκάθαρα στο πρόσωπό της , και οι ρυτίδες σχηματίζουν ολόκληρες ιστορίες πάνω της. Κι όμως τα μάτια της έχουν κρατήσει τη λάμψη τους πράγμα που σημαίνει πως έχει ζήσει και όμορφες στιγμές. Μετά από τόσα χρόνια έχει μάθει και έχει καταλάβει πως αυτό που αξίζει είναι οι στιγμές. Εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε κι εμείς οι πιο άμαθοι , στις στιγμές. Κοιτάζω τον κύριο που περπατάει και πουλάει πολύχρωμα μπαλόνια , από εκείνα τα όμορφα μεγάλα μπαλόνια που τα ζητάνε τα παιδιά από τους γονείς τους τις Κυριακές τα μεσημέρια. Θυμάμαι τον εαυτό μου , πριν αρκετά χρόνια που κι εγώ ζητούσα με την ίδια λαχτάρα και αγωνία το ίδιο κόκκινο μπαλόνι και κάθε φορά ήταν μια καινούρια φορά. Τα χρόνια πέρασαν και όμως ο κύριος αυτός είναι ακόμα εκεί. Κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω το γαλάζιο του ουρανού να είναι ακριβώς ίδιο. Κοιτάζω με αγωνία τους ανθρώπους και προσπαθώ να καταλάβω τα συναισθήματα τους.. Κι όμως η ίδια μέσα μου για μένα δεν ξέρω πως νιώθω. Αλλόκοτο ε ; Έτσι κάνουμε όλοι μας. Κοιτάμε πάντα τους άλλους μη τυχόν και μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας και τρομάξουμε από το χάος που επικρατεί μέσα μας. Κλείνω το παράθυρο και ανάβω ένα τσιγάρο. Κοιτάζω την κούπα του καφέ μου και είναι εκεί ακριβώς που την άφησα. Κοιτάζω κι εσένα στη μια και μοναδική μας φωτογραφία. Μακάρι να μπορούσα να δω κι εσένα από το δικό μου παράθυρο. Κλείνω τα μάτια και σε φέρνω εδώ. Άνθρωποι.. Από το παράθυρο μου.

Αναμονή.. *

Σήμερα η απόσταση είναι η ίδια με εχθές. Εσύ είσαι στην ίδια πόλη κι εγώ αντίστοιχα στην δική μου.. Η μήπως να πω χώρα ; Ότι και να πω δεν θα αλλάξει κάτι. Δεν μιλάω σε σένα . Μιλάω σε όσους έχουν νιώσει κάτι ανάλογο, ακόμα και σε αυτούς που δεν το έχουν ζήσει. Ο χρόνος παραμένει το ίδιο αναλοίωτος , το ίδιο ανίκανος να τον προσεγίσεις και να τον αλλάξεις.. Τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα συνεχίζουν να κυλούν με τον ίδιο ρυθμό, με τον αργό ρυθμό. Ο ήχος του ρολογιού που κρέμεται απέναντι σου είναι ίδιος με τον ήχο που έκανε κι εχθές. Μένεις να το κοιτάζεις χωρίς να έχεις κάποιο λόγο ή μήπως έχεις ; Αναμονή : I.η κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτός που αναμένει, που περιμένει κτ., καθώς και ο χρόνος που διαρκεί η κατάσταση αυτή. Είναι η ερμηνεία όπως την έχει το λεξικό. Πόσοι από εμάς έχουμε την αντοχή και την υπομονή για να περιμένουν κάτι ή ακόμα και κάποιον ; Έχουμε γίνει άπληστοι και ανυπόμονοι. Έχουμε μάθει να θέλουμε κάτι και να το αποκτάμε άμεσα. Τελικά αυτό δεν είναι καθόλου καλό. Θυμάμαι απο μικρό παιδί να θέλω κάθε μέρα και κάτι καινούριο , κάτι διαφορετικό και πάντα να το έχω πριν καν έρθει το βράδυ. Φρόντιζε γι ΄ αυτό η μαμά και ο μπαμπάς . Θυμάμαι πάντα πως το χαμόγελο μου ήταν αρκετό για να τους δείξω ότι είμαι απέραντα ευτυχισμένη με το νέο μου απόκτημα. Καθώς τα χρόνια περνούσαν δεν σταμάτησα να θέλω να ικανοποιώ τις ανάγκες μου , απλώς θυμάμαι πως σιγά σιγά σταμάτησα να ζητάω τη βοήθεια των γονιών μου και προσπαθούσα να τα καταφέρω μόνη μου. Αλλά και πάλι δεν είχα την υπομονή να περιμένω , γιατί είχα ήδη μάθει απο παιδί να τα παίρνω όλα την ώρα ακριβώς που τα ήθελα. Στα 5 μου θυμάμαι, ήθελα το τροχόσπιτο της Barbie και το είχα. Έπειτα ήθελα το σκυλάκι που πατούσες το κουμπί και περπατούσε μόνο του. Μετά το σκυλάκι έγινε η συλλεκτική Βarbie και μέτά πάντα κάτι παραπάνω.. Μέχρι που άριχσα να θέλω να γυρνάω πιο αργά στο σπίτι , να κάνω ομηρικούς καυγάδες για τα σκισμένα τζιν και την τρύπα στη μύτη. Και ότι και να ήθελα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να το έπαιρνα. Τώρα ; Τώρα είναι όλα κάπως διαφορετικά . Θέλω να πάω διακοπές και όμως θα πρέπει να περιμένω , γιατί δουλεύω και γιατί μάλλον δεν θα μπορέσω να πάρω άδεια. Θέλω να πάρω αυτοκίνητο και όμως θα περιμένω , γιατι το θέλω με τα δικά μου χρήματα. Θέλω αυτή τη στιγμή να πάω βόλτα και όμως πάλι θα πρέπει να περιμένω γιατί προέχει το μάθημα γαλλικών . Θέλω να πάω στο Παρίσι να βρω σπίτι και δουλειά και πάλι θα πρέπει να περιμένω μέχρι να είναι όλα έτοιμα. Θέλω να δω εσένα αλλά δεν μπορώ γιατί είσαι μακρυά και θα πρέπει να περιμένω. Κάπως έτσι λοιπόν είναι η αναμονή. Και αυτό έπρεπε να το μάθω καθώς μεγαλώνω και μαζί μου μεγαλώνουν και οι επιθυμίες μου ! Μακάρι να μπορούσα πάλι να γίνω παιδί και ότι θέλω να μπορώ να το βρω έτσι απλά.. Το ρολόι είναι ακόμα στην ίδια θέση μαζί με το κάδρο που δείχνει το Παρίσι. Θα περιμένω .. Θα σε περιμένω.. *

Γέλα μου..*

Καμιά φορά το μόνο που θέλουμε εμείς οι άνθρωποι για να πάρουμε μια μικρή δόση ευτυχίας είναι ένα χαμόγελο από κάποιον που θα μας αλλάξει όλη τη διάθεση. Να ξέρουμε πως θα είναι αληθινό και γεμάτο λάμψη. Ετσι κι εγώ σήμερα το μόνο που χρειάζομαι για να αισθανθώ γαλήνη είναι ένα σου χαμόγελο.. Και όμως είσαι χιλιομετρα μακρυά από εμένα, είσαι εκεί που δεν μπορώ να σε δω και να σε φτάσω, είσαι εκεί που προσπαθώ να έρθω με τη σκέψη μου , νοερά..! Θα περιμένω τη μέρα που θα έρθεις για να πάμε εκείνη τη βόλτα που λέγαμε.!! Θυμάσαι ; Και θα με κρατάς σφιχτά , τόσο που κανείς δεν θα μπορέσει να με βγάλει απο εκεί.. Και όχι γιατί δεν θα μπορεί.. γιατί απλά εγώ δεν θα θέλω να βγω. Και θα μου χαμογελάς και όλος ο κόσμος θα λάμπει , γιατί είσαι εσύ..γιατί είμαι κι εγώ μέσα στο δικό σου χαμόγελο.. Γι ' αυτό ...απλά γέλα μου !*