Παράθυρο με θέα..*

Κοιτάζω και σήμερα από το ίδιο παράθυρο , από το ίδιο αυτό παράθυρο και η θέα είναι η ίδια. Όλα παραμένουν εκεί ίδια , το ίδιο όμορφα ! Αν λοιπόν όλα αυτά μένουν ίδια τότε τι είναι αυτό που αλλάζει ; Αλλάζεις εσύ και μαζί σου αλλάζω κι εγώ , αλλάζουν όλοι γύρω μου. Τα βλέμματα , οι φωνές , τα σώματα , τα ρούχα , οι μορφές .. κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω ανθρώπους να περπατούν. Βλέπω μια δυσφορία στο βλέμμα τους και μια καχυποψία. Σε άλλους βλέπω μια πικρία και μια βαριά θλίψη. Αλλά υπάρχει και μια άλλη ομάδα ανθρώπων μέσα στη βουή και στο πλήθος που τα μάτια τους λάμπουν από χαρά και από ευτυχία. Εκεί το χαμόγελο μου σχηματίζεται ανεπαίσθητα .. Χαίρομαι να βλέπω άτομα του σήμερα με όλα αυτά τα προβλήματα και την πλήξη να κρατούν αναλλοίωτο το χαμόγελό τους. Αν όλοι μας μπορούσαμε να χαμογελάμε με την πραγματική ουσία της ζωής θα ήμασταν πιο ελεύθεροι. Βλέπω ένα ζευγάρι να κρατιέται σφιχτά και να περπατάνε στο δρόμο. Να μην τους ενδιαφέρει καμία άποψη και καμία γνώμη, να ζουν κατά τα δικά τους λεγόμενα τον απόλυτο έρωτα. Βλέπω μια ηλικιωμένη γυναίκα που ο χρόνος φαίνεται ολοκάθαρα στο πρόσωπό της , και οι ρυτίδες σχηματίζουν ολόκληρες ιστορίες πάνω της. Κι όμως τα μάτια της έχουν κρατήσει τη λάμψη τους πράγμα που σημαίνει πως έχει ζήσει και όμορφες στιγμές. Μετά από τόσα χρόνια έχει μάθει και έχει καταλάβει πως αυτό που αξίζει είναι οι στιγμές. Εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε κι εμείς οι πιο άμαθοι , στις στιγμές. Κοιτάζω τον κύριο που περπατάει και πουλάει πολύχρωμα μπαλόνια , από εκείνα τα όμορφα μεγάλα μπαλόνια που τα ζητάνε τα παιδιά από τους γονείς τους τις Κυριακές τα μεσημέρια. Θυμάμαι τον εαυτό μου , πριν αρκετά χρόνια που κι εγώ ζητούσα με την ίδια λαχτάρα και αγωνία το ίδιο κόκκινο μπαλόνι και κάθε φορά ήταν μια καινούρια φορά. Τα χρόνια πέρασαν και όμως ο κύριος αυτός είναι ακόμα εκεί. Κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω το γαλάζιο του ουρανού να είναι ακριβώς ίδιο. Κοιτάζω με αγωνία τους ανθρώπους και προσπαθώ να καταλάβω τα συναισθήματα τους.. Κι όμως η ίδια μέσα μου για μένα δεν ξέρω πως νιώθω. Αλλόκοτο ε ; Έτσι κάνουμε όλοι μας. Κοιτάμε πάντα τους άλλους μη τυχόν και μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας και τρομάξουμε από το χάος που επικρατεί μέσα μας. Κλείνω το παράθυρο και ανάβω ένα τσιγάρο. Κοιτάζω την κούπα του καφέ μου και είναι εκεί ακριβώς που την άφησα. Κοιτάζω κι εσένα στη μια και μοναδική μας φωτογραφία. Μακάρι να μπορούσα να δω κι εσένα από το δικό μου παράθυρο. Κλείνω τα μάτια και σε φέρνω εδώ. Άνθρωποι.. Από το παράθυρο μου.