Μεγάλωσα...

Σαν εχθές ήταν που πέρασα την πόρτα του δημοτικού σχολείου .. Αγχος όσο ποτέ. Εκεί ήταν που ένιωθα μεγάλη πια , έτοιμη να μπορέσω να κάνω τα πάντα. Σήμερα κοιτάζοντας το πρόσωπο μου στον καθρέφτη μετράω αρκετά χρόνια πίσω .. Λίγο πριν πάρω το πρώτο μου πτυχίο ως φοιτήτρια νιώθω περίεργα , συγκινούμαι και έπειτα χαμογελάω καθώς ναι !... ασισθάνομαι περήφανη γι αυτό το μικρό μου κατόρθωμα ! Περνάνε τα χρόνια , φεύγουν σαν το νερό μου έλεγαν πάντα. Κάποτε όταν ακόμα πηγαινα σχολείο οι μέρες δεν παιρνούσαν τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα.΄Τώρα οι μέρες κυλάνε σαν ποτάμια που εγώ καλούμαι να κολυμπήσω με τρόπο επιδέξιο. Δεν έχω επιλογές , να πω όχι ή ναι.. Απλά περπατάω σε δρόμους κυριώς άγνωστους για μένα. Πολλές φορές σκέφτομαι πως επέλεξα τον σωστό δρόμο , άλλες φορές πάλι όχι αλλά τελίκά τι είναι σωστό και τι όχι ; Με τα χρόνια μαθαίνεις καλύτερα λένε. Ποιοι λένε ; Εγώ δεν θέλω κανένας να μου λέει , θέλω να παίρνω μόνη μου κάθε απόφαση έτσι ώστε η μόνη υπεύθυνη να είμαι εγώ και σε κάθε λάθος επιλογή να μου λέω ΜΠΡΑΒΟ . Τώρα ξέρεις από ποιον δρόμο να πας . Αισθάνομαι αρκετά έτοιμη να κάνω κι άλλα .. πολλά ! Αισθάνομαι πως καθώς μεγαλώνω γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και κυρίως να βλέπω από τα λάθη μου και να μαθαίνω ! *