Welcome to Neverland... *

Γεμάτες μέρες , γεμάτες από τη δική σου προσπάθεια να μην σκέφτεσαι και να μη σου λείπουν οι αγαπημένες σου στιγμές. Δεν μένει χρόνος λες, κι έτσι θα είσαι καλύτερα . Θα είναι όλα καλύτερα. Περπατάς και κοιτάζεις τους δρόμους ,τους ίδιους δρόμους που μέχρι πριν μερικές μέρες τους περπατούσες και δεν σε ένοιαζε , δεν σου έλειπε κάτι. Οι καταστάσεις λένε δεν αλλάζουν παρά μόνο τα πρόσωπα . Μάλλον έτσι είναι και τώρα. Οι δρόμοι είναι ίδιοι αλλά τα πρόσωπα κάθε λεπτό αλλάζουν. Λες πως είσαι καλά , είσαι καλά με την νέα πραγματικότητα που έχεις χτίσει και ίσως ναι , να είσαι όντως καλύτερα. Γυρνάς στο σπίτι σου και σε ένα σφίξιμο σε κλονίζει από πάνω μέχρι κάτω. Γίνεσαι παιδί και τα μάτια αρχίζουν να περιεργάζονται το ίδιο σου το σπίτι και να μην το αναγνωρίζουν. Κοιτάς με παράπονο και περιμένεις να αρχίσουν να ξετυλίγονται οι στιγμές σου μέσα στο σκοτάδι. Να ακούς τα γέλια και τις φωνές που ναι, είναι εδώ αλλά απουσιάζουν. Να βλέπεις μόνο ότι έχει μείνει από τις προηγούμενες μέρες και τουλάχιστον να μπορείς μέσα από τα πολλά μπουκάλια κρασιού να πιστέψεις στην ομορφιά των ατελείωτων περιπλανήσεων που έκανες. Κάνεις ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Διστάζεις να ανοίξεις την πόρτα πιο πολύ. Τα βλέφαρα σου βάρυναν απότομα, σχεδόν πονάνε. Ένα βάρος αρχίζει και χορεύει μέσα σου. Αισθάνεσαι κουρασμένη αλλά ξέρεις πως έτσι οι μέρες θα είναι πιο μικρές. Νιώθεις περήφανη για τον εαυτό σου που έχεις τόσες δικαιολογίες να λες εσύ η ίδια σε σένα.Να πλάθεις τα δικά σου παραμύθια και να τα έχεις μάθει καλά πια. Είναι τόσα πολλά λοιπόν τα παραμύθια σου και κάθε μέρα διαλέγεις άλλο για να σου πεις. Παρακαλάς να χάσεις τα κλειδιά σου και να μην μπορείς να γυρίσεις πίσω. Να πας κάπου αλλού για απόψε , και για απόψε. Κλείνεις τα μάτια , γυρνάς το κλειδί και σπρώχνεις την πόρτα . Το δυνατό φως σε τρομάζει και θέλεις να κρυφτείς. Κάνεις ένα βήμα πίσω αλλά ξανακοιτάς μπροστά σου και Τώρα τα βλέπεις όλα.. Όλα είναι εδώ και σου μιλάνε. Είναι τόσα πολλά και δεν ξέρεις που να κοιτάξεις πρώτα.Όλες σου οι χαρές και οι λύπες είναι εδώ , απλώνονται στα πόδια σου . Εσύ διαλέγεις πια θα ζήσεις απόψε.Τρέχεις μπροστά της και τα βήματα σου είναι σίγουρα σαν ενός μικρού παιδιού. Κοντοστέκεσαι εκεί , απλώνεις τα χέρια σου να την αγγίξεις και να την πιστέψεις. Ανοίγει , ζει και σου μιλάει. Την πιστεύεις , την κρατάς πια. Ανοίξεις τα φώτα.. Είναι όλα στη θέση τους. Το ρολόι στη θέση του και οι πίνακες το ίδιο. Απορείς τι έζησες. Καλωσόρισες λοιπόν. Εδώ δεν υπάρχουν χάρτες και κλειδιά. Τρέξε να βρεις τον χαμένο εαυτό σου , τον θησαυρό. Δεν θα χαθείς. Καλωσόρισες. ***

Forgot how to cry ..*

Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω στιγμές , άλλες να ξεμακραίνουν και άλλες να με πνίγουν καθώς έρχονται απειλητικά επάνω μου . Για κάποιες να πονάω που ξεφεύγουν και για άλλες να χαίρομαι που έχουν γίνει κουκκίδες και σχεδόν δεν φαίνονται. Να προσπαθώ να τις ακολουθήσω και να τρέξω από πίσω τους και μετά να χάνομαι μαζί τους. Να θέλω να τις ξαναζήσω και να μην μπορώ , να μην πρέπει. Να λέω πως είναι καλά εκεί που έχουν πάει και πως για να έφυγαν θα είχαν κάποιο λόγο. Γιατί πάντα υπάρχει κάποιος λόγος που ένα κομμάτι δικό σου φεύγει. Προσπαθώ να μένω αποστασιοποιημένη από τον χρόνο , να μη με αγγίζει αλλά μέσα μου ξέρω πως αυτό είναι αδύνατο. Και ενώ ξέρω πως είναι ακατόρθωτο το προσπαθώ. Προσπαθώ να μένω στο σκοτάδι και να μην το φοβάμαι . Προσπαθώ να θυμάμαι όλα όσα θέλω και όλα όσα με γεμίζουν. Υπάρχουν όμως και μερικά μελανά σημεία στο κουτάκι του μυαλού μου και όταν μένω στο σκοτάδι εμφανίζονται να δώσουν τη δική τους παράσταση. Αρχίζουν και χορεύουν μπροστά μου και μου θυμίζουν όλα όσα με κόπο έχω προσπαθήσει να ξεχάσω. Γιατί και το να ξεχάσεις στιγμές απαιτεί προσπάθεια. Αλλά κάτι μέσα σε όλο αυτόν τον παράλογο χορό είναι που μου δίνει ακόμα δύναμη. Θυμάμαι όλα όσα με έριξαν , με πλήγωσαν , με έκαναν να χάσω την ελπίδα μου για το οτιδήποτε όμορφο λένε πως υπάρχει εκεί έξω και όμως δεν μπορώ να αισθανθώ κανένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο μου. Απλώς κοιτάζω όλες μου τις χαμένες στιγμές και μένω αμέτοχη. Δεν αντιδρώ , δεν μπορώ , δεν ξέρω πια να κλάψω. Δεν ξέρω πως μπορώ να βγάλω λυγμούς. Ξέχασα ; Δεν θέλω ; Ίσως και όλα μαζί. Μεγαλώνω και μαζί με μένα μεγαλώνει και η απάθεια μου για όλα όσα συμβαίνουν μέσα μου ; Πως γίνεται; Ρωτάω εσένα εκεί στον κόσμο μήπως και ξέρεις εσύ να μου πεις . Εγώ δεν μπορώ να δώσω απάντηση στις δικές μου ερωτήσεις. Αισθάνομαι άδεια εκείνες τις στιγμές και λένε πως ένας άδειος άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος. Για πες μου λοιπόν εσύ , που ίσως ξέρεις. Καταριέμαι όσους με έκαναν να αδειάσω και μετά το μετανιώνω γιατί για να μου το κάνουν αυτό έδωσα εγώ την άδεια μου . Καταριέμαι και όσους μου πήραν τα δάκρυα μου και δεν έχω πια άλλα , αλλά και πάλι μετά το μετανιώνω. Πως μπορεί να αδειάσει η ψυχή σου και να μην σε αγγίζει πια κανένα συναίσθημα ; Να ήθελες να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους και να αδυνατείς να δώσεις ένα δάκρυ στον εαυτό σου. Να θέλεις να απαλύνεις την αγανάκτηση σου με μια κραυγή και να μην έχεις πια φωνή να βγάλεις. Να παραμένεις μακρυά από εσένα γιατί φοβάσαι ακόμα και να σε ακούσεις. Να σου εξηγήσεις το πως και το γιατί . Να ξέρεις πως όλα θα πάρουν και κάποιον καλύτερο δρόμο γιατί πάντα παίρνουν αλλά ίσως και μη θέλεις τελικά να τον περπατήσεις γιατί θα φοβάσαι .Να έχεις ξεχάσει να αισθάνεσαι και να δίνεις. Να μη θέλεις να δίνεις αλλά και ούτε να παίρνεις. Δεν θέλεις να σκεφτείς άλλο. Είσαι καλά με όλο αυτό το παράλογο θέατρο. Έχεις βρει τον τρόπο να μένεις εκεί , μακρυά και να κοιτάζεις τη ζωή σου να κυλάει. Δεν θέλεις να κλάψεις που είσαι άδεια γιατί ξέρεις πως θα γεμίζεις κάποια μέρα πάλι. Και μετά ίσως πάλι να χαθείς μαζί με τις στιγμές σου. Δικές σου είναι. Θα σπάσεις τη σιωπή σου ξανά, και θα βρεις τρόπο να μάθεις να κλαις για ότι δεν σου αρέσει αλλά και για ότι σου αρέσει. Κοίταξε τον τρελό χορό των χαμένων σου στιγμών άλλο ένα βράδυ. Στεγνά μάτια. Στεγνή φωνή. Στεγνή ψυχή. Ίσως αύριο να βρέξει . *

Η πρώτη μέρα της ζωής μου **

Ξυπνάς μια μέρα και κοιτάζεις το πρόσωπο σου στον καθρέφτη , προσπαθείς να θυμηθείς ποια είσαι , γιατί είσαι εδώ και όχι αλλού και μετά ξεσπάς σε λυγμούς . Δεν θέλεις άλλο να ζεις πάνω στις πλάτες κάποιου άλλου , το μόνο που θέλεις είναι να ζεις με τον εαυτό σου και να είσαι ευτυχισμένη , να είσαι γεμάτη , να είσαι καλά. Μοίρασες πολλά δικά σου κομμάτια , τα σκόπρισες και τώρα δεν θυμάσαι καν που είναι πεταμένα. Δεν ξέρεις από ποιον να τα ζητήσεις πίσω. Δεν θυμάσαι τους λόγους , δεν θυμάσαι το χρόνο , έχει σταματήσει ακόμα και αυτός και περιμένει από εσένα να τον βρεις και να τον κάνεις και πάλι να κυλήσει.. Το ερώτημα δεν είναι αν μπορείς αλλά αν θέλεις . Και σε ρωτάω .. Θέλεις ; Χαμογελάς στο είδωλο σου και λες ΘΕΛΩ .. Με όλη σου τη δύναμη , ναι θέλω. Φοράς το χαμόγελο σου και αισθάνεσαι πως αν και θα είναι δύσκολο θα τα καταφέρεις. Σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις μόνη σου, σου είπε κάποιος . Δεν θυμάμαι ποιος. Ισως ανοίκει και αυτός σε εκείνους , που ήρθαν, πήραν κι έφυγαν. Αν ανοίκει εκεί δεν μπορείς , δεν θέλεις να τρέξεις πίσω και να θυμηθείς. Υποσχέθηκες πως από δω και πέρα εσύ θα ορίζεις τα όνειρα σου . Θα πας πίσω μόνο για έναν λόγο . Για να βρεις το χρόνο , να τον αποδοκιμάσεις και μετά να τον σπρώξεις με όλη σου τη δύναμη για να αρχίσει και πάλι να κυλάει για εσένα , όχι όμως από εκεί που σταμάτησε , αλλά ένα σκαλί πιο μετά. Θα δεις , θα αρχίσει πάλι να κυλάει και για σένα.. Το μυστικό σε όλα κρύβεται σε μια μικρή χαραμάδα.. Πρέπει πρώτα να αδειάσεις για να γεμίσεις. Πρέπει πρώτα να φτάσεις στο μηδέν και μετά στο χίλια. Πρέπει εσύ να είσαι ο κυρίαρχος σου , να μην επιτρέπεις σε κανέναν άλλον να σου δίνει πνοή για να πετάς και μέτα με τα ίδια χέρια να σου κόβει τα φτερά. Από δω και πέρα λοιπόν εσύ θα αποφασίζεις πόσες απογειώσεις και πόσες προσγειώσεις θα κάνεις . Μη φοβάσαι , τώρα έχει σκοτάδι , ίσως και αύριο πάλι σκοτάδι να έχει , ίσως να έχει πολλές μέρες σκοτάδι αλλά πες μου πως θα μάθεις να διαχωρίζεις το φως άν δεν δεις πρώτα το σκοτάδι ; Ξεκινάς τη ζωή σου , στο σκοτάδι , σήμερα , αύριο.. Ετσι θα έχεις τη δυναμη να κάνεις πιο ισσοροπημένα βήματα όμως , διότι αν μάθεις να περπατάς στο μαύρο τότε στο λευκό θα έχεις ήδη πετάξει. Κοίταξε με , δεν έχω ανάγκη τα δικά σου φτερά..* Τα δικά μου θα είναι πιο μεγάλα * Μην με ψάχνεις.. έφυγα γιατί μου αξίζει *