Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω στιγμές , άλλες να ξεμακραίνουν και άλλες να με πνίγουν καθώς έρχονται απειλητικά επάνω μου . Για κάποιες να πονάω που ξεφεύγουν και για άλλες να χαίρομαι που έχουν γίνει κουκκίδες και σχεδόν δεν φαίνονται. Να προσπαθώ να τις ακολουθήσω και να τρέξω από πίσω τους και μετά να χάνομαι μαζί τους. Να θέλω να τις ξαναζήσω και να μην μπορώ , να μην πρέπει. Να λέω πως είναι καλά εκεί που έχουν πάει και πως για να έφυγαν θα είχαν κάποιο λόγο. Γιατί πάντα υπάρχει κάποιος λόγος που ένα κομμάτι δικό σου φεύγει. Προσπαθώ να μένω αποστασιοποιημένη από τον χρόνο , να μη με αγγίζει αλλά μέσα μου ξέρω πως αυτό είναι αδύνατο. Και ενώ ξέρω πως είναι ακατόρθωτο το προσπαθώ. Προσπαθώ να μένω στο σκοτάδι και να μην το φοβάμαι . Προσπαθώ να θυμάμαι όλα όσα θέλω και όλα όσα με γεμίζουν. Υπάρχουν όμως και μερικά μελανά σημεία στο κουτάκι του μυαλού μου και όταν μένω στο σκοτάδι εμφανίζονται να δώσουν τη δική τους παράσταση. Αρχίζουν και χορεύουν μπροστά μου και μου θυμίζουν όλα όσα με κόπο έχω προσπαθήσει να ξεχάσω. Γιατί και το να ξεχάσεις στιγμές απαιτεί προσπάθεια. Αλλά κάτι μέσα σε όλο αυτόν τον παράλογο χορό είναι που μου δίνει ακόμα δύναμη. Θυμάμαι όλα όσα με έριξαν , με πλήγωσαν , με έκαναν να χάσω την ελπίδα μου για το οτιδήποτε όμορφο λένε πως υπάρχει εκεί έξω και όμως δεν μπορώ να αισθανθώ κανένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο μου. Απλώς κοιτάζω όλες μου τις χαμένες στιγμές και μένω αμέτοχη. Δεν αντιδρώ , δεν μπορώ , δεν ξέρω πια να κλάψω. Δεν ξέρω πως μπορώ να βγάλω λυγμούς. Ξέχασα ; Δεν θέλω ; Ίσως και όλα μαζί. Μεγαλώνω και μαζί με μένα μεγαλώνει και η απάθεια μου για όλα όσα συμβαίνουν μέσα μου ; Πως γίνεται; Ρωτάω εσένα εκεί στον κόσμο μήπως και ξέρεις εσύ να μου πεις . Εγώ δεν μπορώ να δώσω απάντηση στις δικές μου ερωτήσεις. Αισθάνομαι άδεια εκείνες τις στιγμές και λένε πως ένας άδειος άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος. Για πες μου λοιπόν εσύ , που ίσως ξέρεις. Καταριέμαι όσους με έκαναν να αδειάσω και μετά το μετανιώνω γιατί για να μου το κάνουν αυτό έδωσα εγώ την άδεια μου . Καταριέμαι και όσους μου πήραν τα δάκρυα μου και δεν έχω πια άλλα , αλλά και πάλι μετά το μετανιώνω. Πως μπορεί να αδειάσει η ψυχή σου και να μην σε αγγίζει πια κανένα συναίσθημα ; Να ήθελες να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους και να αδυνατείς να δώσεις ένα δάκρυ στον εαυτό σου. Να θέλεις να απαλύνεις την αγανάκτηση σου με μια κραυγή και να μην έχεις πια φωνή να βγάλεις. Να παραμένεις μακρυά από εσένα γιατί φοβάσαι ακόμα και να σε ακούσεις. Να σου εξηγήσεις το πως και το γιατί . Να ξέρεις πως όλα θα πάρουν και κάποιον καλύτερο δρόμο γιατί πάντα παίρνουν αλλά ίσως και μη θέλεις τελικά να τον περπατήσεις γιατί θα φοβάσαι .Να έχεις ξεχάσει να αισθάνεσαι και να δίνεις. Να μη θέλεις να δίνεις αλλά και ούτε να παίρνεις. Δεν θέλεις να σκεφτείς άλλο. Είσαι καλά με όλο αυτό το παράλογο θέατρο. Έχεις βρει τον τρόπο να μένεις εκεί , μακρυά και να κοιτάζεις τη ζωή σου να κυλάει. Δεν θέλεις να κλάψεις που είσαι άδεια γιατί ξέρεις πως θα γεμίζεις κάποια μέρα πάλι. Και μετά ίσως πάλι να χαθείς μαζί με τις στιγμές σου. Δικές σου είναι. Θα σπάσεις τη σιωπή σου ξανά, και θα βρεις τρόπο να μάθεις να κλαις για ότι δεν σου αρέσει αλλά και για ότι σου αρέσει. Κοίταξε τον τρελό χορό των χαμένων σου στιγμών άλλο ένα βράδυ. Στεγνά μάτια. Στεγνή φωνή. Στεγνή ψυχή. Ίσως αύριο να βρέξει . *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου