Παλιά Φωτογραφία *

Και εκεί που ήσουν σίγουρη πως είχες εξαφανίσει και πετάξει τα πάντα από το παρελθόν σου , μια αναζήτηση στον υπολογιστή σου , στα προσωπικά σου αρχεία σου εμφανίζει χωρίς καμία ντροπή όλη σου τη ζωή σε φωτογραφίες. Μια - μια . Από την Αρχή μέχρι και το Τέλος .Από το

''πάντα'' στο ''ποτέ ΄΄, δύο λέξεις που και σε σημάδεψαν και σε έκαναν να μεγαλώσεις. Το νόημα όλων όσων έζησες τότε ήταν βασισμένο πάνω σε αυτές τις δυο λέξεις. Είναι απίστευτο το πόσο έξω μπορείς να πέσεις σε όλα όσα έλεγες. Πεπεισμένη για την πορεία των πραγμάτων και κυρίως για όσα έζησες. Για τα δικά σου συναισθήματα , τα οποία έλεγες πως ποτέ δεν θα αλλάξουν και πως πάντα θα είσαι εκεί , ό,τι και να γίνει. Με αφορμή τα όσα ξέθαψες κάθεσαι και κοιτάς την ιστορία και τα βλέπεις σαν θεατής πια και όχι σαν πρωταγωνιστής. Μερικές στιγμές τις θυμάσαι , αλλά τις περισσότερες αντιλαμβάνεσαι πως όχι απλά τις έχεις ξεχάσει , αλλά ακόμα και τώρα που τις ξαναζείς μέσα από την οθόνη , δεν μπορείς να τις φέρεις μπροστά στα μάτια σου. Δεν είναι τυχαία όλα τα ρητά που έχουν γραφτεί για τον χρόνο. Ο χρόνος τελικά σε γιατρεύει. Σε κάνει να μπορέσεις να σταθείς ξανά από εκεί που είχες αρχίσει. Να δεις πιο καθαρά τα πράγματα. Να ξεχάσεις. Να καταλάβεις τους λόγους για τους οποίους φέρθηκες ''έτσι'' και όχι ''αλλιώς''. Να μεγαλώσεις και να δεις πιο λογικά. Δεν φοβάσαι πια να δεις κατάματα την τότε ζωή σου , απλά δεν μπορείς να την κατανοήσεις. Σα να είσαι αδιάβαστη στο σημερινό μάθημα. Να θέλεις να πάρεις μηδέν γιατί πιστεύεις πως αυτός ο βαθμός αξίζει στο γραπτό σου . Να θέλεις να κλάψεις για όλα όσα έχασες και ταυτόχρονα κέρδισες από τότε αλλά να μην μπορείς. Να μην σου προκαλείται κανένα συναίσθημα πλέον. Και αυτό είναι ίσως το χειρότερο σε μια ταινία. Να μην σου βγάζει το παραμικρό ίχνος συναισθήματος . Να περνάς μια μια τις στιγμές που ήταν πολλές και να μην αντιλαμβάνεσαι τα όσα κοιτάς. Κάπως έτσι είναι μάλλον όταν έρχεσαι μετά από καιρό πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό που λες παρελθόν. Η ταινία τελειώνει , τα φώτα σβήνουν και οι τίτλοι του τέλους αρχίζουν να περνούν από μπροστά σου. Βλέπεις το όνομα σου στους πρωταγωνιστές και νομίζεις πως έχει γίνει κάποιο λάθος. Ακούς παράλληλα το τραγούδι να παίζει''θέλω τη μέρα που θα φύγεις '' και τότε είναι που πατάς τρία πλήκτρα. Control+Alt+Delete. Δεν μπορείς ούτε να χειροκροτήσεις. Δεν θυμάσαι . Δεν μπορείς να πας τόσο πίσω. Με ψυχή ανάλαφρη απλά μπαίνεις στην αγκαλιά που τόσο αγαπάς και αποφασίζεις να δεις μια ταινία . Γιατί όλα αρχίζουν από εκεί που είχες σταματήσει.

Λυδία *

Είναι η ζωή μικρές στιγμές *

Κάτι τέτοιες μέρες , μέρες όμορφες , είναι που το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια και από μόνο του με πηγαίνει πίσω , σε άλλες μέρες , μέρες περασμένες και αφημένες στο χρόνο . Είναι οι μέρες εκείνες που μικρές , απλές , καθημερινές στιγμές αρκούσαν για να νιώσω γεμάτη. Μια βόλτα για βάφλες στη θάλασσα , ένα γευστικότατο ποτό από εκείνα τα απαγορευμένα , ξέρετε εσείς , τρία ποτήρια κρασί που το επόμενο πρωί τα έβρισκα πάντα πεταμένα στον κήπο , οι αμέτρητες φωτογραφίες που τραβούσαμε . Όλα αυτά είναι εκείνα που αναπολώ μια μέρα σαν αυτή. Λένε πως η φιλία δεν κοιτά χιλιομετρικές αποστάσεις και έτσι είναι . Δεν άλλαξε τίποτα . Ούτε καν τα μικροαντικείμενα που έμειναν πίσω για να θυμίζουν την παρουσία σας. Κάθομαι και συνειδητοποιώ όμως πως το μόνο που μου έχει λείψει είναι αυτά τα μικρά και ασήμαντα . Είναι απίστευτο αν το σκεφτείς , το μέρος , ο χώρος , το τοπίο , ο ήλιος , ο ουρανός και οι ημερομηνίες είναι ίδιες. Τα μόνα που αλλάζουν είναι τα πρόσωπα και η χρονολογία. Είναι όμορφο να θυμάσαι , μπορείς και ξαναζείς στιγμές που ίσως για κάποιους να παραμένουν παγωμένες. Θα πιω σήμερα σε Εκείνες τις μέρες και σε αυτές που Έρχονται *

Με νοσταλγία *
Λυδία **

Ένα παιδί , μετράει τα άστρα **

Πόσες φορές προσπάθησες να μετρήσεις τα αστέρια ; Πόσες φορές απογοητεύτηκες και τα παράτησες ; Πόσες φορές πάλι ξεκίνησες από την αρχή και κατέληξες στο ίδιο αποτέλεσμα ; Πολλές, είμαι σίγουρη. Η λάμψη τους , σε θαμπώνει και σε κάνει να θέλεις ξανά και ξανά να τα μετρήσεις. Σκέφτηκες ποτέ όμως , για ποιο λόγο θα ένιωθες ικανοποιημένος με το να τα μετρήσεις; Τι θα άλλαζε , αν κατάφερνες να βρεις τον αριθμό τους ; Μάλλον η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια , που θέλει να τα μαθαίνει όλα και να έχει άποψη για τα πάντα.Αυτό το μυστήριο όμως είναι που σε κρατάει και θέλεις να βρεις την απάντηση.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Το άγνωστο σε κρατάει εγκλωβισμένο στα δεσμά του και εσύ θέλεις απεγνωσμένα να το ανακαλύψεις. Να μη σου βγαίνουν οι υπολογισμοί και να αρχίζεις ξανά από την αρχή να μετράς. Σε γοητεύει. Πες μου λοιπόν, αν είχες να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο δρόμους, έναν ήδη γνωστό σε σένα και σε έναν που δεν έχεις περπατήσει ποτέ ξανά , ποιον θα διάλεγες ; Θα μου πεις , αυτό είναι καθαρά θέμα υποκειμενικό . Θα σου πω , πως η ζωή έχει δείξει με βεβαιότητα πως οι άνθρωποι έλκονται από το ανεξερεύνητο και το άγνωστο. Πάντα ενθουσιάζονται από το αβέβαιο , αλλά συνήθως επιλέγουν το ήδη οικείο σε αυτούς. Θεωρώ πως αν θέλεις να μάθεις καλύτερα αυτό που λέγεται ζωή , είναι προτιμότερο να επιλέξεις το άγνωστο μονοπάτι. Τη λέξη μονοπάτι μπορείς να την αντικαταστήσεις με όποια άλλη λέξη θέλεις .

Για να γίνω πιο σαφής , επέλεξε να ζήσεις με έναν άνθρωπο παντελώς διαφορετικό από εσένα. Με έναν άγνωστο και ξένο , για εσένα. Θα ανακαλύψεις τεράστιο ενδιαφέρον σε αυτό το ''ταξίδι '' . Σε αυτή την άγνωστη χώρα , θα θέλεις να βρίσκεις κάθε φορά και κάτι άλλο. Θα θέλεις να τα μάθεις και να τα γνωρίσεις όλα . Και όσο αυτό δεν θα είναι εφικτό , εσύ θα θέλεις ακόμα πιο έντονα να προσπαθείς. Η μαγεία του να μην ξέρεις που πας , αλλά ταυτόχρονα να μπορείς να περπατάς στο σκοτάδι θα σε κάνει να μάθεις και άλλες πτυχές, δικές σου . Όσο δεν θα μπορείς να φτάσεις στο τέρμα , τόσο θα μαζεύεις δυνάμεις για να συνεχίζεις. Αυτό είναι που σε κρατάει αιχμάλωτο άλλωστε.

Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις το δικό σου κομμάτι να ενώνεται με το κομμάτι κάποιου άλλου , που είναι και ίσως παραμείνει ένας ξένος για εσένα. Να βλέπεις δύο κόσμους τόσο ανόμοιους μεταξύ τους , να προσπαθούν να δέσουν και να βαδίσουν μαζί σε μια κοινή πορεία. Τόσο όμορφο , το να βλέπεις τα κενά σου να γεμίζουν με κάτι τόσο ξένο για σένα . Να σε συμπληρώνει εκείνο που μέχρι εχθές θεωρούσες αδιανόητο. Να επιλέγεις εκείνο που πάντα θεωρούσες αποτυχημένο . Και να προσπαθείς κάθε βράδυ να μετρήσεις τα αμέτρητα αστέρια ενός ξένου ουρανού και ας ξέρεις πως και το επόμενο βράδυ θα είσαι πάλι στην ίδια θέση να κάνεις ακριβώς το ίδιο. Το ακατόρθωτο , αυτό σε κάνει να προσπαθείς και ας μην ξέρεις που θα σε βγάλει . **

Crash test **

Όπως λέει και το τραγούδι , "παίρνω απόσταση από το χθες να έρθουν κι άλλες εποχές".Πλέον δεν τρομάζω να πω πως έμεινα πολύ καιρό πίσω , να προσπαθώ να μαζέψω όλα τα κομμάτια , ένα προς ένα και να τα κολλήσω. Δεν θα πω πως τα κατάφερα , γιατί ξέρεις καλύτερα από εμένα πως αν σπάσει το γυαλί , ναι , κολλάει , αλλά πάντα μα πάντα θα λείπει ένα κομμάτι μικρό που θα καθιστά αλλοιωμένο το αρχικό δείγμα. Θα σου πω όμως πως έχω πολλά σπασμένα μικρά κομμάτια και αυτό με κάνει να αισθάνομαι δυνατή. Θυμάμαι όλα τα σπασμένα σημεία , ένα ένα . Κάθε ράγισμα και μια ιστορία ,κάθε προσπάθεια να τα κολλήσω αποτυχημένη και όμως μέσα μου ξέρω πως έτσι είναι καλύτερα . Καλύτερα , γιατί κάθε φορά που κοιτάω τα σπασμένα , θυμάμαι τα λάθη μου , όχι των άλλων , τα δικά μου και κατά αυτόν τον τρόπο προσπαθώ να αποφεύγω τις ίδιες διαδρομές.

Δεν ξέρω αν είναι δώρο ή κατάρα η καλή μνήμη που με χαρακτηρίζει , ακόμα το μελετάω και δεν έχω κατασταλάξει . Μερικές φορές χαίρομαι διότι βρίσκω πολύ εύκολα το δρόμο να γυρίσω πίσω με το μυαλό μου και κατά έναν τρόπο να ξαναζήσω στιγμές που κάποτε με έκαναν πραγματικά ευτυχισμένη . Υπάρχουν όμως και φορές στις οποίες το μυαλό μου βρίσκει το ίδιο εύκολα το δρόμο για να τρέξει σε αναμνήσεις άσχημες και ψυχοφθόρες. Δεν είναι τόσο απλό να πω " σταμάτα " και να σταματήσει. Δεν μπορώ να του κλείσω το δρόμο . Λένε πως το παρελθόν αποτελεί το μονοπάτι για το μέλλον. Γιατί όμως ; Αν το παρελθόν σε έχει πληγώσει πως σε βοηθάει να πας σε ένα καλύτερο αύριο ; Είχα αυτήν την συζήτηση με έναν αγαπημένο άνθρωπο και τελικά κατέληξα στο ίδιο συμπέρασμα με το σπασμένο γυαλί. Αν σε πλήγωσε το παρελθόν και τα δικά σου λάθη , τότε μπορείς να πας παρακάτω με μεγαλύτερη σιγουριά γιατί θα θυμάσαι , γιατί πρέπει να θυμάσαι όλα όσα σε απομάκρυναν από το χθες.

Θα διαφωνήσω με τη φράση που πρόσφατα διάβασα " πως ό,τι έχει φύγει από εσένα απλώς δεν άξιζε να είναι δίπλα σου" . Μπορεί εσύ ο ίδιος να μην είχες τη δύναμη να το κρατήσεις , να μην είχες τη θέληση ή και την εμπειρία στο να αποτρέψεις δικές σου λανθασμένες κινήσεις που απομάκρυναν μια για πάντα το χθες. Θα συμφωνήσω όμως με την απορία πολλών ανθρώπων για το εάν είναι επιτρεπτό και λογικό να προχωράς στην παρακάτω λευκή σελίδα και ενώ τη γράφεις , να έρχονται ''λέξεις'' και ''εικόνες'' από την πίσω σελίδα που είναι ήδη γραμμένη και να σε δυσκολεύουν να γράψεις την επόμενη ''πρόταση'' σου. Ναι , είναι λογικό. Είναι λογικό να υπάρχουν και στιγμές που θα σε γυρίσουν πίσω. Μπορεί να είναι ένα τραγούδι ή μια φωτογραφία ή ακόμα και μια κόκκινη ομπρέλα που θα δεις στο δρόμο.

Πως καταλαβαίνεις όμως ότι η ''σελίδα'' που γράφεις δεν κινδυνεύει να ''μουτζουρωθεί'' από την προηγούμενη ; Αυτό είναι το πιο εύκολο απ' όλα . Δοκιμάζεις τα όρια σου , ίσως και τη δύναμή σου . Παίρνεις την απόφαση μια μέρα που βρέχει , να κρατήσεις μια ίδια κόκκινη ομπρέλα , να κρατήσεις στα χέρια σου το μοναδικό αντικείμενο που κράτησες από το παρελθόν σου , να βάλεις στα ακουστικά το τραγούδι που σε γυρνάει έτσι κι αλλιώς στο χθες , να μαζέψεις όλες τις αναμνήσεις σου και να περπατήσεις στους ίδιους δρόμους που κάποτε τους περπατούσες κρατώντας ένα ξένο για εσένα πλέον χέρι . Όχι δεν σε κοροϊδεύω. Κοντεύεις να τελειώσεις το τεστ που έβαλες μόνη σου στον εαυτό σου. Καταλαβαίνεις ότι έχεις πάρει άριστα! Πως ; Όταν στο τέλος του ίδιου δρόμου σε περιμένει το αύριο κι εσύ το αρπάξεις με σιγουριά από το χέρι . Όταν καταλάβεις πως από δω και μέχρι το αύριο περπατάς μαζί του και απλώς έχεις γυρίζει σελίδα. Όταν θα πάρεις μια νέα ομπρέλα , πολύχρωμη , με πολλά αστέρια επάνω της και όταν πετάξεις τα ακουστικά , για να ακούς μόνο αυτά που έχει να σου πει το αύριο. Όταν στα χέρια σου θα κρατάς δυο άλλα χέρια και όχι ένα άψυχο αντικείμενο . Όταν θα πάψεις να αναρωτιέσαι τι ήταν εκείνο που σε έδιωξε μακριά και το μόνο που θα σε νοιάζει είναι ποια λέξη θα βρεις που να μη μοιάζει με καμία άλλη για να γράψεις. Το χθες περνάει μπροστά από τα μάτια σου κι εσύ του κλείνεις το μάτι και του χαμογελάς. Και απλά δεν σε νοιάζει γιατί το παρακάτω... έχει την αγωνία , ενώ το χθες έχει το τέλος ήδη γραμμένο. ***

Πρωταγωνιστές και Κομπάρσοι *

Πάει καιρός από την τελευταία μέρα που ακούμπησα τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο με σκοπό να γράψω . Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχα συναισθήματα τα οποία θα μπορούσα να αποδώσω με λόγια στην οθόνη , αλλά υπάρχουν και φορές τις οποίες τις κρατάς για εσένα. Θα έλεγα πως μέσα σε αυτό το διάστημα ένιωσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα , λίγο απ' όλα που λένε.

Σε αυτό το λίγο απ ' όλα λοιπόν υπήρξε και ο πρωταγωνιστής. Σε μια παράσταση ο πρώτος ρόλος είναι και αυτός που συνήθως προκαλεί τα διάφορα συναισθήματα. Λένε πως πρωταγωνιστής στη ζωή μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Δεν συμφωνώ απόλυτα. Υπάρχουν φορές που θέλεις να κάνεις πίσω και την παράσταση να κλέψει κάποιος άλλος , να κάνεις πέρα το ''εγώ '' σου και να δεις το ''εμείς'' να διαδραματίζεται και να εξελίσσεται στα δύο σου μάτια μπροστά. Υπάρχουν στιγμές που ο πρώτος ρόλος σου προκαλεί μια έντονη επιθυμία για έρωτα ,κλάμα , ίσως θλίψη , θυμό , απόρριψη , απογοήτευση , οργή ,φόβο, γαλήνη , δύναμη , αποστροφή ακόμα και αγάπη. Χορός συναισθημάτων . Τα βλέπεις να ξετυλίγονται και να παίρνουν χρώμα και διάσταση. Έρχεσαι αντιμέτωπος με όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα φορτία και προσπαθείς να τα βάλεις σε σειρά. Δεν μπορείς όμως και γι' αυτό λέγεσαι άνθρωπος. Αν ήξερες να τα ρυθμίσεις και να τα τακτοποιήσεις όλα δεν θα είχε κανένα νόημα.

Γιατί την ίδια στιγμή που αναζητάς τη μια και μοναδική αγκαλιά , την ίδια στιγμή θέλεις να τρέξεις χιλιόμετρα μακριά. Την ίδια στιγμή που θέλεις να χαμογελάσεις , έρχονται δάκρυα και σε πνίγουν. Το λεπτό που η ψυχή σου γαληνεύει , μια πέτρα έρχεται να ταράξει τα νερά σου . Τη μέρα που διάλεξες για να πλησιάσεις το χέρι σου στο δικό του , εκείνος το τράβηξε και τη μέρα που στο άπλωσε , εσύ δεν το είδες καν. Εκείνο το βράδυ που θέλησες να μείνεις ξύπνια και να τον κοιτάς να κοιμάται , εκείνος σου γύρισε πλάτη. Τη μέρα που θέλησες να μείνεις μόνη σου , εκείνος σε ζητούσε απεγνωσμένα.

Και κάπως έτσι προχωράει η παράσταση. Με τα συνεχόμενα και διαφορετικά ''θέλω'' , που εσύ προσπαθείς να βάλεις σε μια σειρά και απλώς κάθε βράδυ καταλήγεις στο συμπέρασμα πως δεν θα τα καταφέρεις ποτέ , αλλά δεν λυπάσαι γι ' αυτό. Αυτό είναι η μαγεία σου μάθανε. Τη στιγμή που τα θέλεις όλα , δεν έχεις τίποτα . Φοβάσαι να πεις λέξεις , να δείξεις τι νιώθεις , να καταλάβεις τι θέλεις , να ακούσεις τι έχει να σου πει και να κρύψεις όλα όσα θα σε προδώσουν.

Τελικά όμως δεν καταφέρνεις τίποτα από όλα αυτά. Δίνεις πάντα όσα δεν έχεις, λες πάντα όσα δεν πρέπει , δείχνεις όσα κρύβεις , μαθαίνεις τι θέλεις , ακούς όσα έχει να πει και αποκαλύπτεις όσα θέλεις να φυλάξεις , μα όλα τα κάνεις στην λάθος στιγμή. Μετανιώνεις , αλλά μετά καταλαβαίνεις πως είναι το μόνο που έχει νόημα σε αυτή τη ζωή. Να κάνεις λάθη. Να το παίζεις χαλαρή και να φοβάσαι να ζήσεις αλλά να θέλεις με όλη σου τη δύναμη να το κάνεις και ας πέσεις ξανά στην ίδια παγίδα. Αυτό είναι άλλωστε και το ζητούμενο.

Κλείνω τα μάτια και χαμογελάω. Δεν ξέρω τι έρχεται αλλά θέλω να δω αυτήν την παράσταση να παίζεται και απόψε με θεατή εμένα και πρωταγωνιστή κάποιον άλλον. Και όταν η αυλαία πέσει θα σηκωθώ και θα χειροκροτήσω με όλη μου τη δύναμη , περήφανη που έζησα μέσα από λάθη ,φόβο , σιωπή , θυμό, έρωτα, δάκρυα και αγάπη.*

Βρέχει , Καλό ξημέρωμα *

Προσοχή ... Εύθραυστον..

Παραμιλάω και λέω από μέσα μου ξανά και ξανά την ίδια φράση. "Θα σπάσω πάλι" . Το λέω και το ξαναλέω θέλοντας να με κάνω να το ακούσω. Δεν ξέρω αν θα το πιστέψω, αν θέλω να το πιστέψω αλλά το σίγουρο είναι πως θέλω να το ακούσω και εφόσον δεν έχω κάποιον άλλον να μου το πει το λέω μόνη μου. Λένε να ζεις τη στιγμή και τον τελευταίο καιρό μετά από πολλές ελεύθερες πτώσεις το ακολουθώ και η ίδια. Ζω τη στιγμή . Μα είμαι άνθρωπος και οι άνθρωποι πλέον ζουν μέσα από τα όνειρά τους και μόνο. Για ποια πραγματικότητα μου μιλάς εσύ ; Και στην τελική ποιος είναι εκείνος που θα μου βάλει ταμπέλα STOP στα δικά μου όνειρα ; Τα όνειρα μου είναι δικά μου και δεν τα αγγίζει κανένα χέρι , ούτε καν το δικό σου. Δεν είμαι επιθετική , ούτε καν μελαγχολική , είμαι εγώ. Και αν αυτό σε ενοχλεί γύρνα την πλάτη και φύγε. Ξέρω τις κινήσεις πια , είναι γνωστές. Ξέρω και τον θόρυβο που κάνει η πόρτα όταν κλείνει , ακόμα και το φως όταν σβήνει κάνει ένα κλικ πολύ τρομακτικό , δυνατό . Τόσο δυνατό που με πιάνει πονοκέφαλος. Ρωτάω διαρκώς τον εαυτό μου τι νιώθω . Δηλαδή έτσι είναι όταν μεγαλώνεις ; Σταματάς να καταλαβαίνεις πως νιώθεις και θέλεις διαρκώς έτοιμη την απάντηση ; Έχεις διαρκώς κάτι μέσα σου και προσπαθείς να το ερμηνεύσεις ; Είναι βαρετό και με κουράζει. Κάποιος από το μακρινό παρελθόν πάντα μου έλεγε " Κατέβα από το ροζ σύννεφο , θα πέσεις και πονάει. " . Και τι ; Και τι που έπεσα ; Δεν ξανασηκώθηκα ; Και δεν ξαναέπεσα ; Και τι ; Ήταν πιο έξυπνος αυτός ; Γιατί ; Γιατί δεν έκανε όνειρα ; Και τι κατάλαβε ; Το θέμα δεν είναι να μην κάνω εγώ όνειρα , έτσι κι αλλιώς ξέχασα πως γίνονται . Το θέμα είναι να μην μου τα πειράξει κανείς . Αλλά πως ; Πως να μου τα πειράξει όταν έχουν κρυφτεί όλες οι κλωστές και οι βελόνες και δεν φτιάχνεται κανένα όνειρο πια ; Σπάνε αμέσως όλες οι προσπάθειές . Όσες ταμπέλες και να βάλω , σπάνε. Πόσες πιθανότητες έχω να ξανακάνω όνειρα ; Και πόσες από αυτές τις φορές ξέρω πως τα όνειρα μου θα βγούνε ; Και κάτι άλλο . Αν κάνεις ένα όνειρο και αυτό βγει αλλά μετά δεν το θέλεις πια , μάλλον γιατί δεν σου αρέσει. Τι κάνεις εκεί ; Φεύγεις ; Πως ; Φοβάσαι να κάνεις μπρος γιατί σε τρομάζει το άγνωστο. Φοβάσαι να κάνεις πίσω γιατί δεν σε γεμίζει το κενό. Μένεις σταθερός στο ίδιο βήμα και κουράζεσαι , βαριέσαι. Θέλεις να κάνεις όνειρα και δεν θυμάσαι. Θέλεις και όμως υπάρχει εκείνος ο παράγοντας που κατά καιρούς αλλάζει μορφή και πρόσωπο και σου λέει " μη ζεις με όνειρα γιατί αυτά φεύγουν". Και με ποιο δικαίωμα εγώ τα αφήνω να φύγουν ; Με ποιο δικαίωμα τα παίρνεις κι εσύ ; Σου λέω λοιπόν πως αν σήμερα θυμηθώ να κάνω ξανά ένα όνειρο , μια σκέψη τρελή , αυτή θα είναι δική μου και δεν θα αφήσω τα δικά σου χέρια να τη χαλάσουν. Μπορεί να σπάσει πάλι , αλλά άσε με να ξέρω πως αυτή τη φορά θα το σπάσουν τα δικά μου χέρια και όχι τα δικά σου. Καλό ξημέρωμα. *

Άσπρο - Μαύρο και ΓΚΡΙ *

Μια ακόμα μέρα στο τέλος της και εγώ πάλι με αυτό το συναίσθημα της απορίας και του κενού. Όχι , δεν έγινε κάτι άλλο από τα τόσα μικρά ή μεγάλα που συμβαίνουν κάθε μέρα , απλώς δεν έγινε τίποτα. Τίποτα για να βγω από τον φαύλο κύκλο που κάθε μέρα γυρνάω. Μια μαύρη τρύπα και μέσα της το απόλυτο κενό. Το παράξενο στην όλη υπόθεση είναι πως ενώ θέλω να βγω από εκεί που άλλοι με πέταξαν δεν μπορώ . Δεν θυμάμαι από που μπήκα. Πιάνω τον εαυτό μου να παίζει πάλι εκείνο το παιχνίδι με τους ανθρώπους και τα πρόσωπά τους. Δεν έχει κανόνες αυτό το παιχνίδι. Έχει μόνο έναν και βασικό. Κοιτάς τους ανθρώπους γύρω σου και προσπαθείς να καταλάβεις πως νιώθουν και τι νιώθουν . Τελευταία όμως το παιχνίδι άλλαξε. Κοιτάς τους ανθρώπους και προσπαθείς να καταλάβεις ΑΝ νιώθουν . Δεν έχω καταλάβει τι είναι προτιμότερο . Να νιώθεις άσχημα για κάτι ή να μη νιώθεις τίποτα ; Το μόνο σίγουρο είναι πως πολλοί από μας εκεί έξω θέλουμε να χαμογελάσουμε αλλά δεν μπορούμε. Είτε γιατί οι ίδιοι δεν θέλουμε , είτε γιατί κάποιοι άλλοι μας επιβάλλουν την μονοχρωμία στο πρόσωπό μας. Σε μια χώρα που δυστυχώς ολοένα και πιο πολύ σε σπρώχνει στη φυγή ,να προσπαθείς να βρεις ένα λόγο μονάχα για να χαμογελάσεις. Κάποιος κάποτε μου είχε πει πως στη ζωή μου θα συναντάω ανθρώπους που θα θέλουν να με αλλάξουν και να με κατευθύνουν . Δεν ξέρω αν θέλω να το πιστέψω. Δεν ξέρω αν θέλω εγώ η ίδια να αλλάξω. Από τι να απαλλαγώ ; Από μένα ; Και που να πάω ; Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές δεν μπορώ να βγάλω άκρη με μένα , με το τι θέλω και με το που πηγαίνω. Πιο παλιά τουλάχιστον το παιχνίδι αυτό είχε μια εναλλαγή και ένα άλλο ενδιαφέρον. Έβλεπα διαφορετικά πρόσωπα διαρκώς. Σήμερα είναι κουραστικό και ψυχοφθόρο. Τα πρόσωπα είναι ίδια. Αλλάζουν τα μάτια , τα ρούχα και το φύλο. Δεν θέλω να βλέπω άλλο τέτοια πρόσωπα. Δεν θέλω να μας αλλάζουν . Θέλω να μπορώ ξανά να παίξω και να βρίσκω κι εγώ λόγους για να ελπίζω στο καλύτερο που σίγουρα υπάρχει. Δεν θέλω να είναι άλλο γκρι. Προτιμώ το λευκό και το μαύρο. Μια έντονη εναλλαγή . Δεν είναι μιζέρια . Είναι απόγνωση. Είναι η θέληση για μια ανάσα που μου στερούν . Δεν ξέρω ποιος και δεν θέλω να μάθω. Θέλω απλώς να γίνω πάλι παιδί και να παίξω. Θέλω να μπορώ .

Καλό ξημέρωμα.

Λυδία *