Γεύση από πικραμύγδαλο. ***

Είναι απόγευμα και ο καιρός είναι θαυμάσιος. Τέτοια ώρα θα χτυπούσε το κινητό μου και στο άσπρο φακελάκι θα έγραφε " Κριτσίνι μου ". Θα πατούσα το πλήκτρο και θα εμφανιζόταν το πάντα μικρό και όμως τόσο περιεκτικό της μήνυμα " έρχομαι και φέρνω γλυκά " . Όχι δεν γιορτάζαμε κάτι , ή μάλλον ίσως και να γιορτάζαμε τις όμορφες μας στιγμές . Αυτές πάντα σου δίνουν ένα λόγο να γιορτάζεις. Αργότερα θα χτυπούσε ξανά το κινητό μου και θα έλεγε " εισερχόμενη κλήση My Brownie " . Η πιο διαπεραστική και ζωηρή φωνή του κόσμου " έεεερχομαι " . Το σπίτι μου γέμιζε σε δευτερόλεπτα. Κάθε απόγευμα και κάθε μέρα που περνούσε ήταν αξεπέραστα όμορφο. Με ρωτούσατε γιατί βγάζω τόσες πολλές φωτογραφίες . Δεν το θέλατε θα έλεγα. Κι όμως εγώ ξέρω πως καταβάθος ξέρατε και οι δυο . Τώρα που πια τα απογεύματα μου είναι γεμάτα από αυτό που λέγεται καθημερινότητα το μόνο που έχει μείνει να μου θυμίζει το γεμάτο σπίτι μου είναι αυτές οι πολλές πολλές φωτογραφίες μας σε όλο τον τοίχο . Όχι κριτσίνι μου δεν κλαίω , είμαι καλά και χαμογελάω. Έτσι δεν υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη ; Χαμόγελα πολλά. Μήπως είσαι στην Αφρική και πεινάς ; Κλείνω τα μάτια και σας βλέπω. Εσύ κάπου εδώ να ξαπλώνεις στον καναπέ και να κοιμάσαι , η Νεφέλη μου κάπου εδώ να τριγυρνάει μέσα στο σπίτι μας και να σε κοροϊδεύει γιατί όλη μέρα κοιμάσαι κι εγώ να φτιάχνω καφέ με πολύ γάλα και πολλή ζάχαρη , που θα τον έπινες αμέσως. Θα βάζαμε ταινία αργότερα και μετά θα διαλέγαμε μέρος για να πάμε να πιούμε το αγαπημένο μας μοχίτο.. Θα ετοιμαζόμασταν και σου έφτιαχνα τα μαλλιά σου ! Η Νεφέλη μας θα πείραζε τα βραχιόλια μου και θα τα δοκίμαζε * Αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω είναι πως μετά από τόσο καιρό , τόσες αναμνήσεις και τόσα κοινά βήματα πάντα είχαμε να λέμε κάτι. Πάντα έχουμε να πούμε τόσα πολλά και είναι όλα τόσο διαφορετικά . Τι μου λείπει τώρα ; Ο καφές μας και τα τσιγάρα μου στον καναπέ μας. Μας... Μας. Δικά μας είναι. Δεν έχω αλλάξει τίποτα μέσα στη φωλιά μου. Είναι όλα ίδια. Για να θυμάστε το δρόμο να γυρίσετε γρήγορα . Σαν πικραμύγδαλο είναι όλα. Όμορφη γεύση που στο τέλος σου αφήνει μια πίκρα έτσι για αλλαγή * Δεν είναι τίποτα ίδιο και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η πόλη είναι το ίδιο όμορφη και εξίσου άδεια. Κάθε μέρα είναι ίδια με τη χθεσινή αλλά παραπάνω ξένη . Έχω τις καλύτερες φίλες που θα μπορούσα. Κάνω σαν μικρό παιδί ; Ίσως , αλλά αυτά ξέρουν καλύτερα τελικά . Ο ήλιος πέφτει. Το σπίτι μας έχει τα ίδια χρώματα , λίγο πιο θαμπά και θολά. Θα δω την ταινία μου και θα κρατήσω τις θέσεις σας κενές. Θα είστε εδώ. Ένα ακόμα απόγευμα με εσάς αγαπημένες μου . Μη ρωτήσεις Κριτσίνι. Ναι..

Μη με ξυπνήσεις από το όνειρο που ζω*

Άφησε με εκεί ακριβώς όπου με βρήκες και μη με πειράξεις. Δεν θα πάρω καθόλου από το χώρο σου και τον αέρα σου. Μη με μετακινήσεις από εκεί που είμαι τώρα. Αν δεν με βλέπεις ακόμα καλύτερα. Καλύτερα και για εσένα και κυρίως για εμένα. Υπόσχομαι να μην μπω ανάμεσα στα όνειρα σου , να μην σε ενοχλήσω ,να μην σε αγγίξω , να μην σε πάρω μακριά από εκεί που σε βρήκα. Δεν ξέρω αν σε βρήκα ή αν σε έχασα , δεν ξέρω καν το όνομα σου . Δεν ξέρω τι είσαι.. Είσαι το χέρι που θα με πάρει μακριά από το μαύρο ή είσαι εκείνο το χέρι που θα με σπρώξει ακόμα πιο πολύ στο βούρκο ; Δεν θα σε πιστέψω , δεν θα ακούσω τη φωνή σου , δεν θα το κάνω γιατί ίσως να με καταστρέψει και θα φταίω εγώ. Μη μου ζητήσεις να χαθώ αν δεν θέλεις γιατί ούτε κι εγώ θέλω . θα μείνω ακίνητη μέσα στον καθρέφτη. Θα παγώσω την εικόνα και θα την κάνω πίνακα. Σαν εκείνους τους μεγάλους και επιβλητικούς πίνακες που δείχνουν για πάντα την ίδια εικόνα . Θα παγώσω κάθε σου κίνηση και κάθε δική μου για να μείνει εκεί χαραγμένη και να μην την χαλάσει καμία λέξη , καμία κίνηση , καμία φωνή και κανένα χέρι. Δεν θα αφήσω τίποτα να το χαλάσει αυτό . Υπόσχομαι. Δεν υπόσχομαι τίποτα που δεν μπορώ να κάνω . Αυτό όμως το μπορώ. Όλα έχουν ένα τέλος και μια αρχή ή μια αρχή και ένα τέλος. Πολλές φορές η αρχή είναι το ίδιο το τέλος και το ανάποδο. Δεν θυμάμαι που είμαι τώρα . Είμαι στην αρχή ή στο τέλος ; Όχι δεν σε ρωτάω γιατί περιμένω μια απάντηση . Σε ρωτάω για να πάρω τη σιωπή σου. Πάντα στις σιωπές έμαθα να βρίσκω όλες τις απαντήσεις που ζητούσα. Θα κοιμηθώ και ίσως σε βρω εκεί. Θα φτιάξω την πιο όμορφη εικόνα και θα την παγώσω απόψε κιόλας. Έτσι δεν θα σε χρειάζομαι γιατί θα σε έχω εκεί. Θα διαλέξω τα πιο όμορφα χρώματα και θα σε βάλω εκεί. Καλημέρα *

Λ.

Πάντα να ξαναρχίζεις *

Πάντα να ξαναρχίζεις από εκεί που είχες πέσει. Πάντα να αφήνεις λίγο χώρο στο παρελθόν , για να περνάει ανάμεσα από το τώρα και να σου θυμίζει τα άσχημα. Πάντα να περιμένεις αυτό το κάτι καλύτερο ακόμα και αν αργεί . Πάντα λένε πως για να αργεί κάτι θα αξίζει. Πάντα όμως καταλήγεις στο συμπέρασμα πως άδικα περίμενες. Πάντα τα παρατάς και ξεσπάς. Πάντα έρχεται μια νέα μέρα , λιγότερο ή περισσότερο φωτεινή. Πάντα θυμάσαι το μαύρο αλλά ζεις με το λευκό. Πάντα μετά την πτώση έρχεται η άνοδος που πιστεύεις πως είναι και η πιο δύσκολη. Πάντα αφήνεις κάτι πίσω σου και συναντάς κάτι άλλο ακριβώς μπροστά σου. Πάντα κλειδώνεις τις αναμνήσεις σου αλλά εκείνες πάντα βρίσκουν τρόπο να γλιστρούν και να έρχονται μπροστά σου ! Πάντα θα θυμάσαι εκείνο το ¨ ποτέ ¨ που σου είπε και σου έκοψε τα φτερά αλλά μετά θα θυμάσαι εκείνο το δικό σου ¨πάντα ¨που είπες φεύγοντας οριστικά και ήταν πιο δυνατό από οτιδήποτε άλλο. Πάντα θα θέλεις το κάτι παραπάνω και πάντα θα χάνεις και το ελάχιστο. Πάντα θα βρίσκεις τρόπους να γελάς μέσα στο κλάμα σου και να κλαις μέσα στο γέλιο σου. Πάντα θα βρίσκεις τρόπους να ξαναρχίζεις από εκεί που είχες πέσει .*

Καλημέρα
Λ.

Άχρηστα ρολόγια .*

Κοιμάσαι για να ονειρευτείς και να ζήσεις.. σου είπε κάποιος. Στην αρχή σου φάνηκε αστείο και κάπως υπερβολικό. Περνώντας οι μέρες και κυρίως οι νύχτες κατάλαβες πόσο πολύ αγγίζει την πραγματικότητά , τη δική σου πραγματικότητα. Κοιμάσαι και εκεί έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις ότι σου λείπει και ότι δεν σου λείπει , ότι χρειάζεσαι και ότι όχι , ότι έχει βουλιάξει και ότι ακόμα επιπλέει. Όταν κοιμάσαι μπορείς πραγματικά να ζεις χωρίς συμβιβασμούς και πρέπει. Δεν υπάρχει κανένας να σε περιορίσει . Έχεις χίλια πρόσωπα και κάθε φορά ντύνεσαι με όποιο θέλεις. Ξεχνάς εύκολα , ζωγραφίζεις με ότι χρώμα θέλεις το φόντο σου και επιλέγεις τα πρόσωπα και τις καταστάσεις. Υπάρχει μια μίξη από την πραγματικότητα και την αληθινή επιλογή, από αυτό που θα ήθελες να ζήσεις αλλά δεν μπορείς και από αυτό που ζεις χωρίς να το θέλεις. Είναι η στιγμή που από τη μια θέλεις να σταματήσεις τα ρολόγια σου και από την άλλη να τα κάνεις να δουλέψουν τόσο γρήγορα για να μην προλάβεις να δεις τη ζωή σου να περνάει χωρίς εσένα μέσα. Είναι αυτό που λένε η ζωή μου χωρίς εμένα. Αισθάνεσαι πως θέλεις να κοιμηθείς και να ξεκουράσεις τη σκέψη σου . Κοιμάσαι. Και όταν ξυπνάς αισθάνεσαι πιο κουρασμένη από πριν γιατί εκεί έζησες πραγματικά . Εκεί είδες ότι στερήθηκες πριν και ξύπνησες θέλοντας να ζήσεις ακόμα λίγο. Το αστείο είναι πως έχεις μάθει στον εαυτό σου να ζει σε δυο διαφορετικές ζωές. Ποια είναι η αληθινή και ποια όχι ακόμα δεν ξέρεις , όπως επίσης δεν ξέρεις σε ποια από τις δύο είσαι πιο ευτυχισμένη. Ξυπνάς και κοιτάς το ρολόι σου , δείχνει την ώρα της ζωής σου . Ανοίγεις το παράθυρο και θέλεις να πάρεις καθαρό αέρα. Ξανακοιτάς το ρολόι σου και συνεχίζει να δουλεύει. Ξέρεις πως το παραμύθι αυτό θα σταματήσει κάποια μέρα. Τότε τα ρολόγια σου θα είναι άχρηστα. Οξυγόνο.** Καλημέρα *

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου **

Παιδί ήμουν και κάθε καλοκαίρι έχτιζα κάστρα και παλάτια δίπλα στα κύματα. Με όλη μου την προσοχή ,με όλη μου τη θέληση και την αθωότητα. Ήταν τα πιο όμορφα παλάτια για μένα, τα πιο περίτεχνα. Η θέληση μου τα έκανε τέλεια και μαγικά. Καθώς τα τελείωνα στεκόμουν λίγο πιο πίσω και τα θαύμαζα , τα κοιτούσα , τα φωτογράφιζα στο μυαλό μου. Δεν προλάβαινα να απομακρυνθώ και το κύμα τα είχε γκρεμίσει, τα κατέστρεφε. Δεν απογοητευόμουν , δεν έκλαιγα . Έλεγα πως '' αύριο θα είναι μια νέα μέρα , θα χτίσω άλλο , καλύτερο '' . Και έτσι γινόταν .. Την επόμενη μέρα έχτιζα το νέο μου παλάτι , με την ίδια δύναμη και θέληση και ακόμα παραπάνω. Περάσαν τα καλοκαίρια και οι χειμώνες, και έπειτα πέρασαν και άλλες εποχές , πολλές , μήνες , χρόνια. Η ιστορία έμεινε ίδια. Συνέχισα να χτίζω τα παλάτια μου αλλά αυτή τη φορά στη στεριά . Με δύναμη και με πάθος. Κάθε φορά ήταν μια νέα φορά και δεν με ένοιαξε ποτέ αν θα τα χάσω . Έμαθα πως κάθε φορά που χτίζεις παλάτια το κύμα θα τα παρασύρει , θα τα καταστρέψει και θα τα αφανίσει. Πάντα όμως με έκαιγε το γιατί . Γιατί τα δικά μου παλάτια , που ήταν χτισμένα στη στεριά στο τέλος είχαν την ίδια κατάληξη ; Δεν τα έχτιζα ποτέ διπλά στο κύμα , γιατί ; Ποιος τα γκρέμισε ; Μήπως εσύ ; Μήπως εγώ ; Και αν το έκανες εσύ , γιατί ; Με ποιο δικαίωμα ; Και αν εγώ ; Γιατί ; Με τι καρδιά ; Με τι μυαλό ; Κι έπειτα
έρχεται ο χρόνος . Ο χρόνος , που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσα παλάτια είχες τη δύναμη και γκρέμισες. Πρέπει να απαντήσεις και δεν ξέρεις . Δεν θυμάσαι. Γιατί ο ίδιος χρόνος που σε ρωτάει σήμερα , ο ίδιος χρόνος σε έκανε να τα ξεχάσεις. Γελάς και έπειτα βουλιάζεις στη σιωπή σου. δεν έχεις και σήμερα καμία απάντηση . Δεν πειράζει , δεν σε πειράζει , συνήθισες και δεν σε αγγίζει πια καμία αδυναμία στο να απαντήσεις. Τρέχεις πίσω , αναζητάς εκείνες τις μέρες που το κουράγιο σου ήταν ανεξάντλητο και ατελείωτο . Μα ήσουν παιδί , δεν ήξερες. Δεν μπορούσες να φανταστείς πως εκείνο που για σένα ήταν τότε ένα παιχνίδι κάποτε θα αποτελούσε το νόημα της ζωής ή μάλλον της δικής σου ζωής. Ψάχνεις στο παλιό σου κουτί , εκεί που κρύβεις τις μνήμες σου , εκεί που ίσως κρύβονται και όλες οι απαντήσεις που ζητάς. Βαθιά κρυμμένες κάτω είναι οι στιγμές εκείνες που ψάχνεις. Παίρνεις στα χέρια σου μερικές φωτογραφίες , τις κοιτάς. Βλέπεις ένα κοριτσάκι ούτε πέντε χρονών. Δεν σε αναγνωρίζεις πια. Χαμογελάς στον φακό και με όλο σου το θαυμασμό δείχνεις το παλάτι σου. Δεν σε ένοιαζε που σε ελάχιστα δευτερόλεπτα αυτό θα είχε γίνει σκέτη άμμος. Τότε συνειδητοποιείς πως η λύση και η απάντηση που καιρό τώρα ψάχνεις είναι τα κύματα. Τα κύματα και όχι η στεριά. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι σου λέω , αλλά ίσως καταλάβεις αύριο. Αύριο που θα έχεις χτίσει ένα νέο παλάτι στα κύματα δίπλα κι έπειτα θα γίνει σκέτη άμμος. Δεν αξίζει να προσπαθείς στη στεριά . Βρήκες την απάντηση. Στη θάλασσα δίπλα θα προσπαθείς από δω και πέρα. Εκεί θα ξαναβρείς όλη σου τη δύναμη, κι αν τα κύματα στο διαλύσουν πάλι ; Μα , αύριο είναι μια νέα μέρα..