Παιδί ήμουν και κάθε καλοκαίρι έχτιζα κάστρα και παλάτια δίπλα στα κύματα. Με όλη μου την προσοχή ,με όλη μου τη θέληση και την αθωότητα. Ήταν τα πιο όμορφα παλάτια για μένα, τα πιο περίτεχνα. Η θέληση μου τα έκανε τέλεια και μαγικά. Καθώς τα τελείωνα στεκόμουν λίγο πιο πίσω και τα θαύμαζα , τα κοιτούσα , τα φωτογράφιζα στο μυαλό μου. Δεν προλάβαινα να απομακρυνθώ και το κύμα τα είχε γκρεμίσει, τα κατέστρεφε. Δεν απογοητευόμουν , δεν έκλαιγα . Έλεγα πως '' αύριο θα είναι μια νέα μέρα , θα χτίσω άλλο , καλύτερο '' . Και έτσι γινόταν .. Την επόμενη μέρα έχτιζα το νέο μου παλάτι , με την ίδια δύναμη και θέληση και ακόμα παραπάνω. Περάσαν τα καλοκαίρια και οι χειμώνες, και έπειτα πέρασαν και άλλες εποχές , πολλές , μήνες , χρόνια. Η ιστορία έμεινε ίδια. Συνέχισα να χτίζω τα παλάτια μου αλλά αυτή τη φορά στη στεριά . Με δύναμη και με πάθος. Κάθε φορά ήταν μια νέα φορά και δεν με ένοιαξε ποτέ αν θα τα χάσω . Έμαθα πως κάθε φορά που χτίζεις παλάτια το κύμα θα τα παρασύρει , θα τα καταστρέψει και θα τα αφανίσει. Πάντα όμως με έκαιγε το γιατί . Γιατί τα δικά μου παλάτια , που ήταν χτισμένα στη στεριά στο τέλος είχαν την ίδια κατάληξη ; Δεν τα έχτιζα ποτέ διπλά στο κύμα , γιατί ; Ποιος τα γκρέμισε ; Μήπως εσύ ; Μήπως εγώ ; Και αν το έκανες εσύ , γιατί ; Με ποιο δικαίωμα ; Και αν εγώ ; Γιατί ; Με τι καρδιά ; Με τι μυαλό ; Κι έπειτα
έρχεται ο χρόνος . Ο χρόνος , που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσα παλάτια είχες τη δύναμη και γκρέμισες. Πρέπει να απαντήσεις και δεν ξέρεις . Δεν θυμάσαι. Γιατί ο ίδιος χρόνος που σε ρωτάει σήμερα , ο ίδιος χρόνος σε έκανε να τα ξεχάσεις. Γελάς και έπειτα βουλιάζεις στη σιωπή σου. δεν έχεις και σήμερα καμία απάντηση . Δεν πειράζει , δεν σε πειράζει , συνήθισες και δεν σε αγγίζει πια καμία αδυναμία στο να απαντήσεις. Τρέχεις πίσω , αναζητάς εκείνες τις μέρες που το κουράγιο σου ήταν ανεξάντλητο και ατελείωτο . Μα ήσουν παιδί , δεν ήξερες. Δεν μπορούσες να φανταστείς πως εκείνο που για σένα ήταν τότε ένα παιχνίδι κάποτε θα αποτελούσε το νόημα της ζωής ή μάλλον της δικής σου ζωής. Ψάχνεις στο παλιό σου κουτί , εκεί που κρύβεις τις μνήμες σου , εκεί που ίσως κρύβονται και όλες οι απαντήσεις που ζητάς. Βαθιά κρυμμένες κάτω είναι οι στιγμές εκείνες που ψάχνεις. Παίρνεις στα χέρια σου μερικές φωτογραφίες , τις κοιτάς. Βλέπεις ένα κοριτσάκι ούτε πέντε χρονών. Δεν σε αναγνωρίζεις πια. Χαμογελάς στον φακό και με όλο σου το θαυμασμό δείχνεις το παλάτι σου. Δεν σε ένοιαζε που σε ελάχιστα δευτερόλεπτα αυτό θα είχε γίνει σκέτη άμμος. Τότε συνειδητοποιείς πως η λύση και η απάντηση που καιρό τώρα ψάχνεις είναι τα κύματα. Τα κύματα και όχι η στεριά. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι σου λέω , αλλά ίσως καταλάβεις αύριο. Αύριο που θα έχεις χτίσει ένα νέο παλάτι στα κύματα δίπλα κι έπειτα θα γίνει σκέτη άμμος. Δεν αξίζει να προσπαθείς στη στεριά . Βρήκες την απάντηση. Στη θάλασσα δίπλα θα προσπαθείς από δω και πέρα. Εκεί θα ξαναβρείς όλη σου τη δύναμη, κι αν τα κύματα στο διαλύσουν πάλι ; Μα , αύριο είναι μια νέα μέρα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου