Γεύση από πικραμύγδαλο. ***

Είναι απόγευμα και ο καιρός είναι θαυμάσιος. Τέτοια ώρα θα χτυπούσε το κινητό μου και στο άσπρο φακελάκι θα έγραφε " Κριτσίνι μου ". Θα πατούσα το πλήκτρο και θα εμφανιζόταν το πάντα μικρό και όμως τόσο περιεκτικό της μήνυμα " έρχομαι και φέρνω γλυκά " . Όχι δεν γιορτάζαμε κάτι , ή μάλλον ίσως και να γιορτάζαμε τις όμορφες μας στιγμές . Αυτές πάντα σου δίνουν ένα λόγο να γιορτάζεις. Αργότερα θα χτυπούσε ξανά το κινητό μου και θα έλεγε " εισερχόμενη κλήση My Brownie " . Η πιο διαπεραστική και ζωηρή φωνή του κόσμου " έεεερχομαι " . Το σπίτι μου γέμιζε σε δευτερόλεπτα. Κάθε απόγευμα και κάθε μέρα που περνούσε ήταν αξεπέραστα όμορφο. Με ρωτούσατε γιατί βγάζω τόσες πολλές φωτογραφίες . Δεν το θέλατε θα έλεγα. Κι όμως εγώ ξέρω πως καταβάθος ξέρατε και οι δυο . Τώρα που πια τα απογεύματα μου είναι γεμάτα από αυτό που λέγεται καθημερινότητα το μόνο που έχει μείνει να μου θυμίζει το γεμάτο σπίτι μου είναι αυτές οι πολλές πολλές φωτογραφίες μας σε όλο τον τοίχο . Όχι κριτσίνι μου δεν κλαίω , είμαι καλά και χαμογελάω. Έτσι δεν υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη ; Χαμόγελα πολλά. Μήπως είσαι στην Αφρική και πεινάς ; Κλείνω τα μάτια και σας βλέπω. Εσύ κάπου εδώ να ξαπλώνεις στον καναπέ και να κοιμάσαι , η Νεφέλη μου κάπου εδώ να τριγυρνάει μέσα στο σπίτι μας και να σε κοροϊδεύει γιατί όλη μέρα κοιμάσαι κι εγώ να φτιάχνω καφέ με πολύ γάλα και πολλή ζάχαρη , που θα τον έπινες αμέσως. Θα βάζαμε ταινία αργότερα και μετά θα διαλέγαμε μέρος για να πάμε να πιούμε το αγαπημένο μας μοχίτο.. Θα ετοιμαζόμασταν και σου έφτιαχνα τα μαλλιά σου ! Η Νεφέλη μας θα πείραζε τα βραχιόλια μου και θα τα δοκίμαζε * Αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω είναι πως μετά από τόσο καιρό , τόσες αναμνήσεις και τόσα κοινά βήματα πάντα είχαμε να λέμε κάτι. Πάντα έχουμε να πούμε τόσα πολλά και είναι όλα τόσο διαφορετικά . Τι μου λείπει τώρα ; Ο καφές μας και τα τσιγάρα μου στον καναπέ μας. Μας... Μας. Δικά μας είναι. Δεν έχω αλλάξει τίποτα μέσα στη φωλιά μου. Είναι όλα ίδια. Για να θυμάστε το δρόμο να γυρίσετε γρήγορα . Σαν πικραμύγδαλο είναι όλα. Όμορφη γεύση που στο τέλος σου αφήνει μια πίκρα έτσι για αλλαγή * Δεν είναι τίποτα ίδιο και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η πόλη είναι το ίδιο όμορφη και εξίσου άδεια. Κάθε μέρα είναι ίδια με τη χθεσινή αλλά παραπάνω ξένη . Έχω τις καλύτερες φίλες που θα μπορούσα. Κάνω σαν μικρό παιδί ; Ίσως , αλλά αυτά ξέρουν καλύτερα τελικά . Ο ήλιος πέφτει. Το σπίτι μας έχει τα ίδια χρώματα , λίγο πιο θαμπά και θολά. Θα δω την ταινία μου και θα κρατήσω τις θέσεις σας κενές. Θα είστε εδώ. Ένα ακόμα απόγευμα με εσάς αγαπημένες μου . Μη ρωτήσεις Κριτσίνι. Ναι..