Προσοχή ... Εύθραυστον..

Παραμιλάω και λέω από μέσα μου ξανά και ξανά την ίδια φράση. "Θα σπάσω πάλι" . Το λέω και το ξαναλέω θέλοντας να με κάνω να το ακούσω. Δεν ξέρω αν θα το πιστέψω, αν θέλω να το πιστέψω αλλά το σίγουρο είναι πως θέλω να το ακούσω και εφόσον δεν έχω κάποιον άλλον να μου το πει το λέω μόνη μου. Λένε να ζεις τη στιγμή και τον τελευταίο καιρό μετά από πολλές ελεύθερες πτώσεις το ακολουθώ και η ίδια. Ζω τη στιγμή . Μα είμαι άνθρωπος και οι άνθρωποι πλέον ζουν μέσα από τα όνειρά τους και μόνο. Για ποια πραγματικότητα μου μιλάς εσύ ; Και στην τελική ποιος είναι εκείνος που θα μου βάλει ταμπέλα STOP στα δικά μου όνειρα ; Τα όνειρα μου είναι δικά μου και δεν τα αγγίζει κανένα χέρι , ούτε καν το δικό σου. Δεν είμαι επιθετική , ούτε καν μελαγχολική , είμαι εγώ. Και αν αυτό σε ενοχλεί γύρνα την πλάτη και φύγε. Ξέρω τις κινήσεις πια , είναι γνωστές. Ξέρω και τον θόρυβο που κάνει η πόρτα όταν κλείνει , ακόμα και το φως όταν σβήνει κάνει ένα κλικ πολύ τρομακτικό , δυνατό . Τόσο δυνατό που με πιάνει πονοκέφαλος. Ρωτάω διαρκώς τον εαυτό μου τι νιώθω . Δηλαδή έτσι είναι όταν μεγαλώνεις ; Σταματάς να καταλαβαίνεις πως νιώθεις και θέλεις διαρκώς έτοιμη την απάντηση ; Έχεις διαρκώς κάτι μέσα σου και προσπαθείς να το ερμηνεύσεις ; Είναι βαρετό και με κουράζει. Κάποιος από το μακρινό παρελθόν πάντα μου έλεγε " Κατέβα από το ροζ σύννεφο , θα πέσεις και πονάει. " . Και τι ; Και τι που έπεσα ; Δεν ξανασηκώθηκα ; Και δεν ξαναέπεσα ; Και τι ; Ήταν πιο έξυπνος αυτός ; Γιατί ; Γιατί δεν έκανε όνειρα ; Και τι κατάλαβε ; Το θέμα δεν είναι να μην κάνω εγώ όνειρα , έτσι κι αλλιώς ξέχασα πως γίνονται . Το θέμα είναι να μην μου τα πειράξει κανείς . Αλλά πως ; Πως να μου τα πειράξει όταν έχουν κρυφτεί όλες οι κλωστές και οι βελόνες και δεν φτιάχνεται κανένα όνειρο πια ; Σπάνε αμέσως όλες οι προσπάθειές . Όσες ταμπέλες και να βάλω , σπάνε. Πόσες πιθανότητες έχω να ξανακάνω όνειρα ; Και πόσες από αυτές τις φορές ξέρω πως τα όνειρα μου θα βγούνε ; Και κάτι άλλο . Αν κάνεις ένα όνειρο και αυτό βγει αλλά μετά δεν το θέλεις πια , μάλλον γιατί δεν σου αρέσει. Τι κάνεις εκεί ; Φεύγεις ; Πως ; Φοβάσαι να κάνεις μπρος γιατί σε τρομάζει το άγνωστο. Φοβάσαι να κάνεις πίσω γιατί δεν σε γεμίζει το κενό. Μένεις σταθερός στο ίδιο βήμα και κουράζεσαι , βαριέσαι. Θέλεις να κάνεις όνειρα και δεν θυμάσαι. Θέλεις και όμως υπάρχει εκείνος ο παράγοντας που κατά καιρούς αλλάζει μορφή και πρόσωπο και σου λέει " μη ζεις με όνειρα γιατί αυτά φεύγουν". Και με ποιο δικαίωμα εγώ τα αφήνω να φύγουν ; Με ποιο δικαίωμα τα παίρνεις κι εσύ ; Σου λέω λοιπόν πως αν σήμερα θυμηθώ να κάνω ξανά ένα όνειρο , μια σκέψη τρελή , αυτή θα είναι δική μου και δεν θα αφήσω τα δικά σου χέρια να τη χαλάσουν. Μπορεί να σπάσει πάλι , αλλά άσε με να ξέρω πως αυτή τη φορά θα το σπάσουν τα δικά μου χέρια και όχι τα δικά σου. Καλό ξημέρωμα. *

Άσπρο - Μαύρο και ΓΚΡΙ *

Μια ακόμα μέρα στο τέλος της και εγώ πάλι με αυτό το συναίσθημα της απορίας και του κενού. Όχι , δεν έγινε κάτι άλλο από τα τόσα μικρά ή μεγάλα που συμβαίνουν κάθε μέρα , απλώς δεν έγινε τίποτα. Τίποτα για να βγω από τον φαύλο κύκλο που κάθε μέρα γυρνάω. Μια μαύρη τρύπα και μέσα της το απόλυτο κενό. Το παράξενο στην όλη υπόθεση είναι πως ενώ θέλω να βγω από εκεί που άλλοι με πέταξαν δεν μπορώ . Δεν θυμάμαι από που μπήκα. Πιάνω τον εαυτό μου να παίζει πάλι εκείνο το παιχνίδι με τους ανθρώπους και τα πρόσωπά τους. Δεν έχει κανόνες αυτό το παιχνίδι. Έχει μόνο έναν και βασικό. Κοιτάς τους ανθρώπους γύρω σου και προσπαθείς να καταλάβεις πως νιώθουν και τι νιώθουν . Τελευταία όμως το παιχνίδι άλλαξε. Κοιτάς τους ανθρώπους και προσπαθείς να καταλάβεις ΑΝ νιώθουν . Δεν έχω καταλάβει τι είναι προτιμότερο . Να νιώθεις άσχημα για κάτι ή να μη νιώθεις τίποτα ; Το μόνο σίγουρο είναι πως πολλοί από μας εκεί έξω θέλουμε να χαμογελάσουμε αλλά δεν μπορούμε. Είτε γιατί οι ίδιοι δεν θέλουμε , είτε γιατί κάποιοι άλλοι μας επιβάλλουν την μονοχρωμία στο πρόσωπό μας. Σε μια χώρα που δυστυχώς ολοένα και πιο πολύ σε σπρώχνει στη φυγή ,να προσπαθείς να βρεις ένα λόγο μονάχα για να χαμογελάσεις. Κάποιος κάποτε μου είχε πει πως στη ζωή μου θα συναντάω ανθρώπους που θα θέλουν να με αλλάξουν και να με κατευθύνουν . Δεν ξέρω αν θέλω να το πιστέψω. Δεν ξέρω αν θέλω εγώ η ίδια να αλλάξω. Από τι να απαλλαγώ ; Από μένα ; Και που να πάω ; Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές δεν μπορώ να βγάλω άκρη με μένα , με το τι θέλω και με το που πηγαίνω. Πιο παλιά τουλάχιστον το παιχνίδι αυτό είχε μια εναλλαγή και ένα άλλο ενδιαφέρον. Έβλεπα διαφορετικά πρόσωπα διαρκώς. Σήμερα είναι κουραστικό και ψυχοφθόρο. Τα πρόσωπα είναι ίδια. Αλλάζουν τα μάτια , τα ρούχα και το φύλο. Δεν θέλω να βλέπω άλλο τέτοια πρόσωπα. Δεν θέλω να μας αλλάζουν . Θέλω να μπορώ ξανά να παίξω και να βρίσκω κι εγώ λόγους για να ελπίζω στο καλύτερο που σίγουρα υπάρχει. Δεν θέλω να είναι άλλο γκρι. Προτιμώ το λευκό και το μαύρο. Μια έντονη εναλλαγή . Δεν είναι μιζέρια . Είναι απόγνωση. Είναι η θέληση για μια ανάσα που μου στερούν . Δεν ξέρω ποιος και δεν θέλω να μάθω. Θέλω απλώς να γίνω πάλι παιδί και να παίξω. Θέλω να μπορώ .

Καλό ξημέρωμα.

Λυδία *

Αντέχει ακόμα μια κλωστή **

Λένε ότι πολλές φορές πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Άλλες φορές πάλι λένε πως ένας ολόκληρος ωκεανός ξετυλίγεται μπροστά μας και μπορούμε να κολυμπάμε με επιδέξιο τρόπο. Τι συμβαίνει λοιπόν ; Δεν έχω απάντηση να σου δώσω ούτε αυτή τη φορά ή ίσως να μην θέλω να σου απαντήσω. Αυτή τη φορά θα έχεις τη δική μου σιωπή, από δική μου επιλογή. Δεν είναι ότι δεν έχω λέξεις να πω , απλώς αδυνατώ να τις προφέρω. Εσύ ονόμασέ το φόβο , δικό μου φόβο. Δεν φοβάμαι το σκοτάδι , ούτε τα ύψη ,ούτε καν εσένα. Ο εχθρός μου είμαι εγώ. Τα δικά μου μάτια και τα δικά μου χείλη φοβάμαι. Τις δικές μου λέξεις και φωνές. Θα μου πεις γιατί και σε αυτή την ερώτηση έχω απάντηση. Φοβάμαι την αγάπη και τον θόρυβο που κάνει όταν έρχεται και όταν φεύγει. Φοβάμαι τον έρωτα και τα βέλη του . Σε στοχεύουν χωρίς δισταγμό και χωρίς καμία δεύτερη σκέψη. Είναι τόσο περίεργο το συναίσθημα αυτό γιατί την ίδια στιγμή που σου δίνει δύναμη και σε κάνει να χαμογελάς , εκείνη την ίδια στιγμή θα σε αφήσει χωρίς τύψεις στο πάτωμα να σπαράζεις. Μα όλη η μαγεία είναι εκεί. Δεν φοβάμαι να το νιώσω ξανά αλλά φοβάμαι να το δω να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μου. Περπατώ σε μια κλωστή έτοιμη να σπάσει και να βρεθώ , δεν ξέρω που θα βρεθώ αλήθεια. Ίσως τελικά αυτός να είναι ο φόβος μου.

Κάθε φορά που δίνω ένα μου κομμάτι κάτι χάνω . Αυτό θα είναι είτε μικρό . είτε μεγάλο . Δεν με τρομάζει μην χάσω το κομμάτι αυτό. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο είναι δικό σου . Σκόρπισα πολλά ακόμα κομμάτια μου και ξέρω πως όταν χάνεις ένα , κάπου παρακάτω θα βρεις το ίδιο ή έστω κάποιο να του μοιάζει. Σε μια κλωστή που περπατάς και προσπαθείς να ισορροπήσεις λοιπόν , μετράς τις λέξεις και τις συλλαβές σου .Δεν το κάνεις από ανάγκη αλλά γιατί έτσι πιστεύεις πως θα παρατείνεις το χρόνο σου εκεί πάνω και η πτώση σου θα είναι πιο ομαλή. Πως ξέρω ότι θα έρθει η πτώση ; Αυτό μου έμαθε η ζωή μέχρι τώρα . Ανεβαίνεις με φόρα για να πέσεις και ξανά από την αρχή. Αυτό είναι όμορφο τελικά , γιατί είναι το ταξίδι που μετράει και όχι ο προορισμός. Μετράς το χρόνο μου πάνω στην κλωστή και ξέρεις ότι θέλω να τα πάω καλά . Ακροβατώ και ισορροπώ για να παιχτεί και αυτή η παρτίδα. Ξαφνικά έπαψα να φοβάμαι τόσο. Καλημέρα**

Λυδία *

Γεύση από πικραμύγδαλο. ***

Είναι απόγευμα και ο καιρός είναι θαυμάσιος. Τέτοια ώρα θα χτυπούσε το κινητό μου και στο άσπρο φακελάκι θα έγραφε " Κριτσίνι μου ". Θα πατούσα το πλήκτρο και θα εμφανιζόταν το πάντα μικρό και όμως τόσο περιεκτικό της μήνυμα " έρχομαι και φέρνω γλυκά " . Όχι δεν γιορτάζαμε κάτι , ή μάλλον ίσως και να γιορτάζαμε τις όμορφες μας στιγμές . Αυτές πάντα σου δίνουν ένα λόγο να γιορτάζεις. Αργότερα θα χτυπούσε ξανά το κινητό μου και θα έλεγε " εισερχόμενη κλήση My Brownie " . Η πιο διαπεραστική και ζωηρή φωνή του κόσμου " έεεερχομαι " . Το σπίτι μου γέμιζε σε δευτερόλεπτα. Κάθε απόγευμα και κάθε μέρα που περνούσε ήταν αξεπέραστα όμορφο. Με ρωτούσατε γιατί βγάζω τόσες πολλές φωτογραφίες . Δεν το θέλατε θα έλεγα. Κι όμως εγώ ξέρω πως καταβάθος ξέρατε και οι δυο . Τώρα που πια τα απογεύματα μου είναι γεμάτα από αυτό που λέγεται καθημερινότητα το μόνο που έχει μείνει να μου θυμίζει το γεμάτο σπίτι μου είναι αυτές οι πολλές πολλές φωτογραφίες μας σε όλο τον τοίχο . Όχι κριτσίνι μου δεν κλαίω , είμαι καλά και χαμογελάω. Έτσι δεν υποσχεθήκαμε η μία στην άλλη ; Χαμόγελα πολλά. Μήπως είσαι στην Αφρική και πεινάς ; Κλείνω τα μάτια και σας βλέπω. Εσύ κάπου εδώ να ξαπλώνεις στον καναπέ και να κοιμάσαι , η Νεφέλη μου κάπου εδώ να τριγυρνάει μέσα στο σπίτι μας και να σε κοροϊδεύει γιατί όλη μέρα κοιμάσαι κι εγώ να φτιάχνω καφέ με πολύ γάλα και πολλή ζάχαρη , που θα τον έπινες αμέσως. Θα βάζαμε ταινία αργότερα και μετά θα διαλέγαμε μέρος για να πάμε να πιούμε το αγαπημένο μας μοχίτο.. Θα ετοιμαζόμασταν και σου έφτιαχνα τα μαλλιά σου ! Η Νεφέλη μας θα πείραζε τα βραχιόλια μου και θα τα δοκίμαζε * Αυτό που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω είναι πως μετά από τόσο καιρό , τόσες αναμνήσεις και τόσα κοινά βήματα πάντα είχαμε να λέμε κάτι. Πάντα έχουμε να πούμε τόσα πολλά και είναι όλα τόσο διαφορετικά . Τι μου λείπει τώρα ; Ο καφές μας και τα τσιγάρα μου στον καναπέ μας. Μας... Μας. Δικά μας είναι. Δεν έχω αλλάξει τίποτα μέσα στη φωλιά μου. Είναι όλα ίδια. Για να θυμάστε το δρόμο να γυρίσετε γρήγορα . Σαν πικραμύγδαλο είναι όλα. Όμορφη γεύση που στο τέλος σου αφήνει μια πίκρα έτσι για αλλαγή * Δεν είναι τίποτα ίδιο και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η πόλη είναι το ίδιο όμορφη και εξίσου άδεια. Κάθε μέρα είναι ίδια με τη χθεσινή αλλά παραπάνω ξένη . Έχω τις καλύτερες φίλες που θα μπορούσα. Κάνω σαν μικρό παιδί ; Ίσως , αλλά αυτά ξέρουν καλύτερα τελικά . Ο ήλιος πέφτει. Το σπίτι μας έχει τα ίδια χρώματα , λίγο πιο θαμπά και θολά. Θα δω την ταινία μου και θα κρατήσω τις θέσεις σας κενές. Θα είστε εδώ. Ένα ακόμα απόγευμα με εσάς αγαπημένες μου . Μη ρωτήσεις Κριτσίνι. Ναι..

Μη με ξυπνήσεις από το όνειρο που ζω*

Άφησε με εκεί ακριβώς όπου με βρήκες και μη με πειράξεις. Δεν θα πάρω καθόλου από το χώρο σου και τον αέρα σου. Μη με μετακινήσεις από εκεί που είμαι τώρα. Αν δεν με βλέπεις ακόμα καλύτερα. Καλύτερα και για εσένα και κυρίως για εμένα. Υπόσχομαι να μην μπω ανάμεσα στα όνειρα σου , να μην σε ενοχλήσω ,να μην σε αγγίξω , να μην σε πάρω μακριά από εκεί που σε βρήκα. Δεν ξέρω αν σε βρήκα ή αν σε έχασα , δεν ξέρω καν το όνομα σου . Δεν ξέρω τι είσαι.. Είσαι το χέρι που θα με πάρει μακριά από το μαύρο ή είσαι εκείνο το χέρι που θα με σπρώξει ακόμα πιο πολύ στο βούρκο ; Δεν θα σε πιστέψω , δεν θα ακούσω τη φωνή σου , δεν θα το κάνω γιατί ίσως να με καταστρέψει και θα φταίω εγώ. Μη μου ζητήσεις να χαθώ αν δεν θέλεις γιατί ούτε κι εγώ θέλω . θα μείνω ακίνητη μέσα στον καθρέφτη. Θα παγώσω την εικόνα και θα την κάνω πίνακα. Σαν εκείνους τους μεγάλους και επιβλητικούς πίνακες που δείχνουν για πάντα την ίδια εικόνα . Θα παγώσω κάθε σου κίνηση και κάθε δική μου για να μείνει εκεί χαραγμένη και να μην την χαλάσει καμία λέξη , καμία κίνηση , καμία φωνή και κανένα χέρι. Δεν θα αφήσω τίποτα να το χαλάσει αυτό . Υπόσχομαι. Δεν υπόσχομαι τίποτα που δεν μπορώ να κάνω . Αυτό όμως το μπορώ. Όλα έχουν ένα τέλος και μια αρχή ή μια αρχή και ένα τέλος. Πολλές φορές η αρχή είναι το ίδιο το τέλος και το ανάποδο. Δεν θυμάμαι που είμαι τώρα . Είμαι στην αρχή ή στο τέλος ; Όχι δεν σε ρωτάω γιατί περιμένω μια απάντηση . Σε ρωτάω για να πάρω τη σιωπή σου. Πάντα στις σιωπές έμαθα να βρίσκω όλες τις απαντήσεις που ζητούσα. Θα κοιμηθώ και ίσως σε βρω εκεί. Θα φτιάξω την πιο όμορφη εικόνα και θα την παγώσω απόψε κιόλας. Έτσι δεν θα σε χρειάζομαι γιατί θα σε έχω εκεί. Θα διαλέξω τα πιο όμορφα χρώματα και θα σε βάλω εκεί. Καλημέρα *

Λ.

Πάντα να ξαναρχίζεις *

Πάντα να ξαναρχίζεις από εκεί που είχες πέσει. Πάντα να αφήνεις λίγο χώρο στο παρελθόν , για να περνάει ανάμεσα από το τώρα και να σου θυμίζει τα άσχημα. Πάντα να περιμένεις αυτό το κάτι καλύτερο ακόμα και αν αργεί . Πάντα λένε πως για να αργεί κάτι θα αξίζει. Πάντα όμως καταλήγεις στο συμπέρασμα πως άδικα περίμενες. Πάντα τα παρατάς και ξεσπάς. Πάντα έρχεται μια νέα μέρα , λιγότερο ή περισσότερο φωτεινή. Πάντα θυμάσαι το μαύρο αλλά ζεις με το λευκό. Πάντα μετά την πτώση έρχεται η άνοδος που πιστεύεις πως είναι και η πιο δύσκολη. Πάντα αφήνεις κάτι πίσω σου και συναντάς κάτι άλλο ακριβώς μπροστά σου. Πάντα κλειδώνεις τις αναμνήσεις σου αλλά εκείνες πάντα βρίσκουν τρόπο να γλιστρούν και να έρχονται μπροστά σου ! Πάντα θα θυμάσαι εκείνο το ¨ ποτέ ¨ που σου είπε και σου έκοψε τα φτερά αλλά μετά θα θυμάσαι εκείνο το δικό σου ¨πάντα ¨που είπες φεύγοντας οριστικά και ήταν πιο δυνατό από οτιδήποτε άλλο. Πάντα θα θέλεις το κάτι παραπάνω και πάντα θα χάνεις και το ελάχιστο. Πάντα θα βρίσκεις τρόπους να γελάς μέσα στο κλάμα σου και να κλαις μέσα στο γέλιο σου. Πάντα θα βρίσκεις τρόπους να ξαναρχίζεις από εκεί που είχες πέσει .*

Καλημέρα
Λ.

Άχρηστα ρολόγια .*

Κοιμάσαι για να ονειρευτείς και να ζήσεις.. σου είπε κάποιος. Στην αρχή σου φάνηκε αστείο και κάπως υπερβολικό. Περνώντας οι μέρες και κυρίως οι νύχτες κατάλαβες πόσο πολύ αγγίζει την πραγματικότητά , τη δική σου πραγματικότητα. Κοιμάσαι και εκεί έχεις τη δυνατότητα να βλέπεις ότι σου λείπει και ότι δεν σου λείπει , ότι χρειάζεσαι και ότι όχι , ότι έχει βουλιάξει και ότι ακόμα επιπλέει. Όταν κοιμάσαι μπορείς πραγματικά να ζεις χωρίς συμβιβασμούς και πρέπει. Δεν υπάρχει κανένας να σε περιορίσει . Έχεις χίλια πρόσωπα και κάθε φορά ντύνεσαι με όποιο θέλεις. Ξεχνάς εύκολα , ζωγραφίζεις με ότι χρώμα θέλεις το φόντο σου και επιλέγεις τα πρόσωπα και τις καταστάσεις. Υπάρχει μια μίξη από την πραγματικότητα και την αληθινή επιλογή, από αυτό που θα ήθελες να ζήσεις αλλά δεν μπορείς και από αυτό που ζεις χωρίς να το θέλεις. Είναι η στιγμή που από τη μια θέλεις να σταματήσεις τα ρολόγια σου και από την άλλη να τα κάνεις να δουλέψουν τόσο γρήγορα για να μην προλάβεις να δεις τη ζωή σου να περνάει χωρίς εσένα μέσα. Είναι αυτό που λένε η ζωή μου χωρίς εμένα. Αισθάνεσαι πως θέλεις να κοιμηθείς και να ξεκουράσεις τη σκέψη σου . Κοιμάσαι. Και όταν ξυπνάς αισθάνεσαι πιο κουρασμένη από πριν γιατί εκεί έζησες πραγματικά . Εκεί είδες ότι στερήθηκες πριν και ξύπνησες θέλοντας να ζήσεις ακόμα λίγο. Το αστείο είναι πως έχεις μάθει στον εαυτό σου να ζει σε δυο διαφορετικές ζωές. Ποια είναι η αληθινή και ποια όχι ακόμα δεν ξέρεις , όπως επίσης δεν ξέρεις σε ποια από τις δύο είσαι πιο ευτυχισμένη. Ξυπνάς και κοιτάς το ρολόι σου , δείχνει την ώρα της ζωής σου . Ανοίγεις το παράθυρο και θέλεις να πάρεις καθαρό αέρα. Ξανακοιτάς το ρολόι σου και συνεχίζει να δουλεύει. Ξέρεις πως το παραμύθι αυτό θα σταματήσει κάποια μέρα. Τότε τα ρολόγια σου θα είναι άχρηστα. Οξυγόνο.** Καλημέρα *

Κοντά στα κύματα θα χτίσω το παλάτι μου **

Παιδί ήμουν και κάθε καλοκαίρι έχτιζα κάστρα και παλάτια δίπλα στα κύματα. Με όλη μου την προσοχή ,με όλη μου τη θέληση και την αθωότητα. Ήταν τα πιο όμορφα παλάτια για μένα, τα πιο περίτεχνα. Η θέληση μου τα έκανε τέλεια και μαγικά. Καθώς τα τελείωνα στεκόμουν λίγο πιο πίσω και τα θαύμαζα , τα κοιτούσα , τα φωτογράφιζα στο μυαλό μου. Δεν προλάβαινα να απομακρυνθώ και το κύμα τα είχε γκρεμίσει, τα κατέστρεφε. Δεν απογοητευόμουν , δεν έκλαιγα . Έλεγα πως '' αύριο θα είναι μια νέα μέρα , θα χτίσω άλλο , καλύτερο '' . Και έτσι γινόταν .. Την επόμενη μέρα έχτιζα το νέο μου παλάτι , με την ίδια δύναμη και θέληση και ακόμα παραπάνω. Περάσαν τα καλοκαίρια και οι χειμώνες, και έπειτα πέρασαν και άλλες εποχές , πολλές , μήνες , χρόνια. Η ιστορία έμεινε ίδια. Συνέχισα να χτίζω τα παλάτια μου αλλά αυτή τη φορά στη στεριά . Με δύναμη και με πάθος. Κάθε φορά ήταν μια νέα φορά και δεν με ένοιαξε ποτέ αν θα τα χάσω . Έμαθα πως κάθε φορά που χτίζεις παλάτια το κύμα θα τα παρασύρει , θα τα καταστρέψει και θα τα αφανίσει. Πάντα όμως με έκαιγε το γιατί . Γιατί τα δικά μου παλάτια , που ήταν χτισμένα στη στεριά στο τέλος είχαν την ίδια κατάληξη ; Δεν τα έχτιζα ποτέ διπλά στο κύμα , γιατί ; Ποιος τα γκρέμισε ; Μήπως εσύ ; Μήπως εγώ ; Και αν το έκανες εσύ , γιατί ; Με ποιο δικαίωμα ; Και αν εγώ ; Γιατί ; Με τι καρδιά ; Με τι μυαλό ; Κι έπειτα
έρχεται ο χρόνος . Ο χρόνος , που σε κάνει να αναρωτιέσαι πόσα παλάτια είχες τη δύναμη και γκρέμισες. Πρέπει να απαντήσεις και δεν ξέρεις . Δεν θυμάσαι. Γιατί ο ίδιος χρόνος που σε ρωτάει σήμερα , ο ίδιος χρόνος σε έκανε να τα ξεχάσεις. Γελάς και έπειτα βουλιάζεις στη σιωπή σου. δεν έχεις και σήμερα καμία απάντηση . Δεν πειράζει , δεν σε πειράζει , συνήθισες και δεν σε αγγίζει πια καμία αδυναμία στο να απαντήσεις. Τρέχεις πίσω , αναζητάς εκείνες τις μέρες που το κουράγιο σου ήταν ανεξάντλητο και ατελείωτο . Μα ήσουν παιδί , δεν ήξερες. Δεν μπορούσες να φανταστείς πως εκείνο που για σένα ήταν τότε ένα παιχνίδι κάποτε θα αποτελούσε το νόημα της ζωής ή μάλλον της δικής σου ζωής. Ψάχνεις στο παλιό σου κουτί , εκεί που κρύβεις τις μνήμες σου , εκεί που ίσως κρύβονται και όλες οι απαντήσεις που ζητάς. Βαθιά κρυμμένες κάτω είναι οι στιγμές εκείνες που ψάχνεις. Παίρνεις στα χέρια σου μερικές φωτογραφίες , τις κοιτάς. Βλέπεις ένα κοριτσάκι ούτε πέντε χρονών. Δεν σε αναγνωρίζεις πια. Χαμογελάς στον φακό και με όλο σου το θαυμασμό δείχνεις το παλάτι σου. Δεν σε ένοιαζε που σε ελάχιστα δευτερόλεπτα αυτό θα είχε γίνει σκέτη άμμος. Τότε συνειδητοποιείς πως η λύση και η απάντηση που καιρό τώρα ψάχνεις είναι τα κύματα. Τα κύματα και όχι η στεριά. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι σου λέω , αλλά ίσως καταλάβεις αύριο. Αύριο που θα έχεις χτίσει ένα νέο παλάτι στα κύματα δίπλα κι έπειτα θα γίνει σκέτη άμμος. Δεν αξίζει να προσπαθείς στη στεριά . Βρήκες την απάντηση. Στη θάλασσα δίπλα θα προσπαθείς από δω και πέρα. Εκεί θα ξαναβρείς όλη σου τη δύναμη, κι αν τα κύματα στο διαλύσουν πάλι ; Μα , αύριο είναι μια νέα μέρα..

Welcome to Neverland... *

Γεμάτες μέρες , γεμάτες από τη δική σου προσπάθεια να μην σκέφτεσαι και να μη σου λείπουν οι αγαπημένες σου στιγμές. Δεν μένει χρόνος λες, κι έτσι θα είσαι καλύτερα . Θα είναι όλα καλύτερα. Περπατάς και κοιτάζεις τους δρόμους ,τους ίδιους δρόμους που μέχρι πριν μερικές μέρες τους περπατούσες και δεν σε ένοιαζε , δεν σου έλειπε κάτι. Οι καταστάσεις λένε δεν αλλάζουν παρά μόνο τα πρόσωπα . Μάλλον έτσι είναι και τώρα. Οι δρόμοι είναι ίδιοι αλλά τα πρόσωπα κάθε λεπτό αλλάζουν. Λες πως είσαι καλά , είσαι καλά με την νέα πραγματικότητα που έχεις χτίσει και ίσως ναι , να είσαι όντως καλύτερα. Γυρνάς στο σπίτι σου και σε ένα σφίξιμο σε κλονίζει από πάνω μέχρι κάτω. Γίνεσαι παιδί και τα μάτια αρχίζουν να περιεργάζονται το ίδιο σου το σπίτι και να μην το αναγνωρίζουν. Κοιτάς με παράπονο και περιμένεις να αρχίσουν να ξετυλίγονται οι στιγμές σου μέσα στο σκοτάδι. Να ακούς τα γέλια και τις φωνές που ναι, είναι εδώ αλλά απουσιάζουν. Να βλέπεις μόνο ότι έχει μείνει από τις προηγούμενες μέρες και τουλάχιστον να μπορείς μέσα από τα πολλά μπουκάλια κρασιού να πιστέψεις στην ομορφιά των ατελείωτων περιπλανήσεων που έκανες. Κάνεις ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Διστάζεις να ανοίξεις την πόρτα πιο πολύ. Τα βλέφαρα σου βάρυναν απότομα, σχεδόν πονάνε. Ένα βάρος αρχίζει και χορεύει μέσα σου. Αισθάνεσαι κουρασμένη αλλά ξέρεις πως έτσι οι μέρες θα είναι πιο μικρές. Νιώθεις περήφανη για τον εαυτό σου που έχεις τόσες δικαιολογίες να λες εσύ η ίδια σε σένα.Να πλάθεις τα δικά σου παραμύθια και να τα έχεις μάθει καλά πια. Είναι τόσα πολλά λοιπόν τα παραμύθια σου και κάθε μέρα διαλέγεις άλλο για να σου πεις. Παρακαλάς να χάσεις τα κλειδιά σου και να μην μπορείς να γυρίσεις πίσω. Να πας κάπου αλλού για απόψε , και για απόψε. Κλείνεις τα μάτια , γυρνάς το κλειδί και σπρώχνεις την πόρτα . Το δυνατό φως σε τρομάζει και θέλεις να κρυφτείς. Κάνεις ένα βήμα πίσω αλλά ξανακοιτάς μπροστά σου και Τώρα τα βλέπεις όλα.. Όλα είναι εδώ και σου μιλάνε. Είναι τόσα πολλά και δεν ξέρεις που να κοιτάξεις πρώτα.Όλες σου οι χαρές και οι λύπες είναι εδώ , απλώνονται στα πόδια σου . Εσύ διαλέγεις πια θα ζήσεις απόψε.Τρέχεις μπροστά της και τα βήματα σου είναι σίγουρα σαν ενός μικρού παιδιού. Κοντοστέκεσαι εκεί , απλώνεις τα χέρια σου να την αγγίξεις και να την πιστέψεις. Ανοίγει , ζει και σου μιλάει. Την πιστεύεις , την κρατάς πια. Ανοίξεις τα φώτα.. Είναι όλα στη θέση τους. Το ρολόι στη θέση του και οι πίνακες το ίδιο. Απορείς τι έζησες. Καλωσόρισες λοιπόν. Εδώ δεν υπάρχουν χάρτες και κλειδιά. Τρέξε να βρεις τον χαμένο εαυτό σου , τον θησαυρό. Δεν θα χαθείς. Καλωσόρισες. ***

Forgot how to cry ..*

Κοιτάζω πίσω μου και βλέπω στιγμές , άλλες να ξεμακραίνουν και άλλες να με πνίγουν καθώς έρχονται απειλητικά επάνω μου . Για κάποιες να πονάω που ξεφεύγουν και για άλλες να χαίρομαι που έχουν γίνει κουκκίδες και σχεδόν δεν φαίνονται. Να προσπαθώ να τις ακολουθήσω και να τρέξω από πίσω τους και μετά να χάνομαι μαζί τους. Να θέλω να τις ξαναζήσω και να μην μπορώ , να μην πρέπει. Να λέω πως είναι καλά εκεί που έχουν πάει και πως για να έφυγαν θα είχαν κάποιο λόγο. Γιατί πάντα υπάρχει κάποιος λόγος που ένα κομμάτι δικό σου φεύγει. Προσπαθώ να μένω αποστασιοποιημένη από τον χρόνο , να μη με αγγίζει αλλά μέσα μου ξέρω πως αυτό είναι αδύνατο. Και ενώ ξέρω πως είναι ακατόρθωτο το προσπαθώ. Προσπαθώ να μένω στο σκοτάδι και να μην το φοβάμαι . Προσπαθώ να θυμάμαι όλα όσα θέλω και όλα όσα με γεμίζουν. Υπάρχουν όμως και μερικά μελανά σημεία στο κουτάκι του μυαλού μου και όταν μένω στο σκοτάδι εμφανίζονται να δώσουν τη δική τους παράσταση. Αρχίζουν και χορεύουν μπροστά μου και μου θυμίζουν όλα όσα με κόπο έχω προσπαθήσει να ξεχάσω. Γιατί και το να ξεχάσεις στιγμές απαιτεί προσπάθεια. Αλλά κάτι μέσα σε όλο αυτόν τον παράλογο χορό είναι που μου δίνει ακόμα δύναμη. Θυμάμαι όλα όσα με έριξαν , με πλήγωσαν , με έκαναν να χάσω την ελπίδα μου για το οτιδήποτε όμορφο λένε πως υπάρχει εκεί έξω και όμως δεν μπορώ να αισθανθώ κανένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο μου. Απλώς κοιτάζω όλες μου τις χαμένες στιγμές και μένω αμέτοχη. Δεν αντιδρώ , δεν μπορώ , δεν ξέρω πια να κλάψω. Δεν ξέρω πως μπορώ να βγάλω λυγμούς. Ξέχασα ; Δεν θέλω ; Ίσως και όλα μαζί. Μεγαλώνω και μαζί με μένα μεγαλώνει και η απάθεια μου για όλα όσα συμβαίνουν μέσα μου ; Πως γίνεται; Ρωτάω εσένα εκεί στον κόσμο μήπως και ξέρεις εσύ να μου πεις . Εγώ δεν μπορώ να δώσω απάντηση στις δικές μου ερωτήσεις. Αισθάνομαι άδεια εκείνες τις στιγμές και λένε πως ένας άδειος άνθρωπος δεν είναι ευτυχισμένος. Για πες μου λοιπόν εσύ , που ίσως ξέρεις. Καταριέμαι όσους με έκαναν να αδειάσω και μετά το μετανιώνω γιατί για να μου το κάνουν αυτό έδωσα εγώ την άδεια μου . Καταριέμαι και όσους μου πήραν τα δάκρυα μου και δεν έχω πια άλλα , αλλά και πάλι μετά το μετανιώνω. Πως μπορεί να αδειάσει η ψυχή σου και να μην σε αγγίζει πια κανένα συναίσθημα ; Να ήθελες να κάνεις τους άλλους ευτυχισμένους και να αδυνατείς να δώσεις ένα δάκρυ στον εαυτό σου. Να θέλεις να απαλύνεις την αγανάκτηση σου με μια κραυγή και να μην έχεις πια φωνή να βγάλεις. Να παραμένεις μακρυά από εσένα γιατί φοβάσαι ακόμα και να σε ακούσεις. Να σου εξηγήσεις το πως και το γιατί . Να ξέρεις πως όλα θα πάρουν και κάποιον καλύτερο δρόμο γιατί πάντα παίρνουν αλλά ίσως και μη θέλεις τελικά να τον περπατήσεις γιατί θα φοβάσαι .Να έχεις ξεχάσει να αισθάνεσαι και να δίνεις. Να μη θέλεις να δίνεις αλλά και ούτε να παίρνεις. Δεν θέλεις να σκεφτείς άλλο. Είσαι καλά με όλο αυτό το παράλογο θέατρο. Έχεις βρει τον τρόπο να μένεις εκεί , μακρυά και να κοιτάζεις τη ζωή σου να κυλάει. Δεν θέλεις να κλάψεις που είσαι άδεια γιατί ξέρεις πως θα γεμίζεις κάποια μέρα πάλι. Και μετά ίσως πάλι να χαθείς μαζί με τις στιγμές σου. Δικές σου είναι. Θα σπάσεις τη σιωπή σου ξανά, και θα βρεις τρόπο να μάθεις να κλαις για ότι δεν σου αρέσει αλλά και για ότι σου αρέσει. Κοίταξε τον τρελό χορό των χαμένων σου στιγμών άλλο ένα βράδυ. Στεγνά μάτια. Στεγνή φωνή. Στεγνή ψυχή. Ίσως αύριο να βρέξει . *

Η πρώτη μέρα της ζωής μου **

Ξυπνάς μια μέρα και κοιτάζεις το πρόσωπο σου στον καθρέφτη , προσπαθείς να θυμηθείς ποια είσαι , γιατί είσαι εδώ και όχι αλλού και μετά ξεσπάς σε λυγμούς . Δεν θέλεις άλλο να ζεις πάνω στις πλάτες κάποιου άλλου , το μόνο που θέλεις είναι να ζεις με τον εαυτό σου και να είσαι ευτυχισμένη , να είσαι γεμάτη , να είσαι καλά. Μοίρασες πολλά δικά σου κομμάτια , τα σκόπρισες και τώρα δεν θυμάσαι καν που είναι πεταμένα. Δεν ξέρεις από ποιον να τα ζητήσεις πίσω. Δεν θυμάσαι τους λόγους , δεν θυμάσαι το χρόνο , έχει σταματήσει ακόμα και αυτός και περιμένει από εσένα να τον βρεις και να τον κάνεις και πάλι να κυλήσει.. Το ερώτημα δεν είναι αν μπορείς αλλά αν θέλεις . Και σε ρωτάω .. Θέλεις ; Χαμογελάς στο είδωλο σου και λες ΘΕΛΩ .. Με όλη σου τη δύναμη , ναι θέλω. Φοράς το χαμόγελο σου και αισθάνεσαι πως αν και θα είναι δύσκολο θα τα καταφέρεις. Σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις μόνη σου, σου είπε κάποιος . Δεν θυμάμαι ποιος. Ισως ανοίκει και αυτός σε εκείνους , που ήρθαν, πήραν κι έφυγαν. Αν ανοίκει εκεί δεν μπορείς , δεν θέλεις να τρέξεις πίσω και να θυμηθείς. Υποσχέθηκες πως από δω και πέρα εσύ θα ορίζεις τα όνειρα σου . Θα πας πίσω μόνο για έναν λόγο . Για να βρεις το χρόνο , να τον αποδοκιμάσεις και μετά να τον σπρώξεις με όλη σου τη δύναμη για να αρχίσει και πάλι να κυλάει για εσένα , όχι όμως από εκεί που σταμάτησε , αλλά ένα σκαλί πιο μετά. Θα δεις , θα αρχίσει πάλι να κυλάει και για σένα.. Το μυστικό σε όλα κρύβεται σε μια μικρή χαραμάδα.. Πρέπει πρώτα να αδειάσεις για να γεμίσεις. Πρέπει πρώτα να φτάσεις στο μηδέν και μετά στο χίλια. Πρέπει εσύ να είσαι ο κυρίαρχος σου , να μην επιτρέπεις σε κανέναν άλλον να σου δίνει πνοή για να πετάς και μέτα με τα ίδια χέρια να σου κόβει τα φτερά. Από δω και πέρα λοιπόν εσύ θα αποφασίζεις πόσες απογειώσεις και πόσες προσγειώσεις θα κάνεις . Μη φοβάσαι , τώρα έχει σκοτάδι , ίσως και αύριο πάλι σκοτάδι να έχει , ίσως να έχει πολλές μέρες σκοτάδι αλλά πες μου πως θα μάθεις να διαχωρίζεις το φως άν δεν δεις πρώτα το σκοτάδι ; Ξεκινάς τη ζωή σου , στο σκοτάδι , σήμερα , αύριο.. Ετσι θα έχεις τη δυναμη να κάνεις πιο ισσοροπημένα βήματα όμως , διότι αν μάθεις να περπατάς στο μαύρο τότε στο λευκό θα έχεις ήδη πετάξει. Κοίταξε με , δεν έχω ανάγκη τα δικά σου φτερά..* Τα δικά μου θα είναι πιο μεγάλα * Μην με ψάχνεις.. έφυγα γιατί μου αξίζει *

Κάνε με πάλι παιδί *

Μια φορά κι έναν καιρό , πριν πολλά χρόνια ήσουν εσύ κι εγώ. Θυμάσαι ή το έχεις ξεχάσει και αυτό ; Ήσουν ο αγαπημένος μου φίλοςκι εγώ η δική σου . Τα χρόνια πέρασαν . Μεγαλώσαμε . Αλλάξαμε , αλλά δεν έπαψες να είσαι ο παιδικός μου φίλος. Μια μέρα μου είπες πως φεύγεις. Κι έτσι έφυγες. Στην άκρη του κόσμου. Ήταν πια αργά να σε κρατήσω . έμεινα εκεί. έμεινα πίσω. Να σου γράφω. Σου γράφω. Δεν ήξερα ποιος δρόμος θα με βγάλει εκεί. σε σένα. Θέλω να πάρω ένα κόκκινο ποδήλατο και να πάω στο Παρίσι . να ζήσω εκεί. Και όμως είμαι εδώ ακόμα. Να πίνω κάθε μέρα τον ίδιο πικρό καφέ και να μετράω τις ώρες. Μήπως και φανείς. Το γράμμα μου είναι η λύτρωση μου. Δεν ξέρω αν το πήρες. Κάνω μια ευχή λοιπόν. Μια ευχή δυνατή..Φυσσάω όλη την αστερόσκονη . Να σε δω να με κρατάς αγκαλιά, έστω μια φορά. Μπορείς να με κάνεις παιδί και πάλι ; ΤΟΛΜΑΣ ;

Να μου κρατάς το χέρι.. *

Να μου κρατάς το χέρι ,αυτό θέλω. Δεν γίνεται . Δεν μπορείς. Γεμίζω αυταπάτες το μυαλό μου. Μήπως τι έιναι ο έρωτας ; Μια αυταπάτη , μια ψευδαίσθηση ,ένα ψέμα. Που έρχεται και φεύγει πριν καταλάβεις τι έγινε. Μπορεί να μην καταλάβεις και ποτέ το πως θα πέσεις στα δύχτια του . Κιαν πέσεις ; Πως βγαίνεις ; Κιαν δεν θέλεις να βγείς ; Κιαν ο πόνος αυτός είναι η τροφή σου ; Αν εκείνη η ασφυξία εσένα σου δίνει οξυγόνο για να ζεις και να ελπίζεις ; Τόσο οξυγόνο ώστε να επιβιώνεις και να ζητάς πάντα το κάτι παραπάνω ; και τελικά ; μήπως δεν ζητάς τίποτα ; Ο έρωτας δεν έχει χρώμα κιαν έχει εγώ δεν μπορώ να το δω. Είναι διάφανος . Δεν έχει σχήμα κι όμως βρίσκεις πάντα τρόπο να τον περιγράψεις. Είναι ταυτόχρονα ζωή και θάνατος . Ποτέ δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις γιατί αυτό που σου κόβει τα φτερά την ίδια στιγμή σε κάνει να πετάς ψηλά και να σου κόβει την ανάσα. Η σιωπή του καμιά φορά είναι καλύτερη από τις λέξεις . Γιατί οι λέξεις πονάνε , κι έτσι καλύτερα να βυθίζεσαι στη σιωπή. Στη σιωπή θα βρίσκεις εσύ τρόπους και θα κάνεις σενάρια για να ερμηνεύσεις όσα δεν μπορούν αν ειπωθούν. Τα ανείπωτα λοιπόν. Και γι αυτό είναι παγίδα ο έρωτας. Γιατί πλάθεις στο μυαλό σου τα καλύτερα σενάρια. Θα έρθεις και θα με πάρεις αγκαλιά. Και θα είναι όλα ιδανικά ε ; Αυτό δεν θα γίνει ; Πές μου . Σε ψαχνώ σε κάθε μου βήμα . είσαι παντού. Πως γίνεται αυτό ; Πως γίνεται μέσα από κάθε σου σιωπή εγώ να βγάζω λέξεις , να μπορώ να σε ερμηνεύσω σαν να είσαι ο πιο απλός ορισμός . Σε κρύβω μέσα μου γιατί δεν θέλω να σε δει κανείς . Στο βυθό μου εκεί κάτω είσαι κρυμμένος και όμως σε βλέπω. Κάθε βράδυ και κάθε πρωί . έρχεσαι στα όνειρα μου και μου μιλάς. Πολλές φορές δεν λες τίποτα , αλλά άλλες φορές λες παραπάνω από όσα μπορείς. όνειρα .. πλάνες.. Στην άλλη άκρη του κόσμου και όμως σε βλέπω. Αυτό δεν είναι παράδεισος ; Ναι είναι . Μην μπερδεύεσαι θα σου πω . Αλλά δεν μπορώ να στο πω. Δυστυχώς κι εγώ είμαι μπερδεμένη . ¨οχι γιατί δεν ξέρω πως νιώθω μέσα σε αυ΄το το παιχνίδι , αλλά γιατί δεν ξέρω αν έκανα το σωστό και έγινα ηφαίστειο που εξεράγει. Τι είναι σωστό και τί όχι ; Δεν ξέρω. Αυτό είναι και η ανάσα στον έρωτα. Βαδίζεις με κλειστά τα μάτια και λες... Θα γίνει το καλύτερο. Θα φανεί . Εγώ περιμένω.. Πάντα σε περιμένω. Εκεί που είσαι να προσέχεις .

εσύ εκεί *

Σήμερα δεν έχω να πω τίποτα.. Θα ρωτίσεις για ποιο λόγο γράφω. Πολλες φορές η σιωπή είναι καλύτερη. Ακόμα κι εκεί ... με καταλαβαίνεις. Θα κάνω βουτιά στη λίμνη της σιωπής λοιπόν. Μπορεί και να σε βρω. Φιλί *

love me if you dare *

Αυτή η ταινία είναι κάτι ανάλογο με τη δική μου πραγματικότητα. Το τέλος της ιδανικό έτσι ώστε ο έρωτας να μην τελειώσει ποτέ και για να μην χάσει ξανά ο ένας τον άλλο. Οι μέρες έχουν όλες το ίδιο χρώμα , βρέχει και έχει υγρασία. Έχω γεμίσει πολλές σελίδες καθώς η ανάγκη μου να του μιλάω αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Δεν ξέρω την κατάληξη αυτής της ιστορίας αλλά επιτέλους πρέπει να υπάρξει κατάληξη. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Μη με ρωτάς ποια κατάληξη θα ήθελα εγώ. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα ήταν καλύτερο και για τους δυο μας. Το μόνο που θα ήθελα αυτή τη στιγμή θα ήταν να ακούσω τη φωνή ΄του , να τον ακούσω ευτυχισμένο . Πάντα αυτό ήθελα άλλωστε. Να είναι καλά και ευτυχισμένος. Του αξίζει . Άνοιξα το κουτί με όλες μας τις αναμνήσεις και βρήκα μέσα σε όλα τα χαμένα και κάτι πάρα πολύ τρυφερό. Μια φωτογραφία τόσο παλιά που με έκανε να θυμηθώ πολλές λεπτομέριες. Είδες τι είναι ο χρόνος ; Σε κάνει να ξεχνάς και μετά από καιρό να αναπωλείς τα παλιά. Δεν ξέρω τι μπορώ να πω πάνω σε αυτό. Δεν ξέρω πόσο μεγάλη είναι η επιθυμία μου να τον ακούσω . Δεν μπορώ να την μετρήσω. Από την άλλη φοβάμαι μήπως αυτή τη φορά με την ειλικρίνια μου μετά από τόσα χρόνια καταφέρω να καταστρέψω κάτι δυνατό. Γιατί μπορεί να είναι μια σχέση με την ετικέτα ψεύτικη αλλά είναι κάτι πολύ δυνάτό. Ηδη έχω πει πολλά. ¨οχι δεν κουράστηκα να γράφω , απλώς φοβάμαι . Η γεύση του καπνού είναι διαρκώς στο στόμα μου . So , love me of you dare . Αυτήν την ταινία θα δω και απόψε και θα κάνω μια ευχή ! Κάποια μέρα να δούμε την ταινία αυτή μαζί και να γελάμε.. *

όπου κιαν είσαι ό,τι και αν κάνεις να χαμογελάς , κι εγώ θα είμαι ευτυχισμένη *

Στην άκρη του κόσμου *

Πόσα χρόνια μπορεί κάποιος να έίναι κρυμμένος στην καρδιά σου και να μην μπορείς να τον δείς ; Ξέρεις ; Μάλλον όχι ! Μπορώ να γράφω για πολλές ώρες όμως θα έχανε κάθε αξία το συναίσθημα αυτό και είναι τόσο κρίμα ! Δεν μπορώ να αναπνεύσω , με γεμίζεις τόσο πολύ αν και είσαι τόσο μα τόσο μακρυά μου.. προσπαθώ να φτιάξω τη μορφή σου , αλλά δεν μου είναι τόσο δύσκολο , ξέρω κάθε λεπτομέρεια του προσώπου σου σχεδόν απ' εξω.. μη μιλάς , μη σκέφτεσαι τίποτα. Δεν θέλω. Θέλω μόνο για μια φορά στη ζωή μου να σε ακούσω να λέμε και οι δύο την αλήθεια. μόνο την αλήθεια. Δεν θα γίνει ποτέ το ξέρω .. κι αυτό όχι γιατί δεν ξέρουμε να λέμε αλήθειες ,απλώς γιατί έτσι μεγαλώσαμε , στο ψέμα για να μην πληγωθούμε. Τελικά όμως μετά άπό πάρα πολλά χρόνια και με την υπομονή μου να χάνεται απέναντι στο όμορφο ψέμα που έχουμε χτίσει σου λέω πως πονάει πιο πολύ η ετικέτα που έχουμε βάλει στη σχέση μας . Ετσι είμαστε και οι δύο ευτυχισμένοι. Ε; δεν είμαστε ; Πες μου πως είμαστε , σε ακούω . Γυρνάω πίσω πριν κάποια χρόνια , στάση Μητροπόλεως , κρύο , Δεκέμβρης , μια αγκαλιά για τον αποχαιρετισμό σου και ένα φιλί στο μάγουλο . σε κοιτούσα να ξεμακραίνεις μέχρι που σε έχασα. Γιατί ναι ! πάντα σε χάνω.Ξαφνικά παγώνων την εικόνα και αλλάζω το τέλος του αποχωρισμού αυτόυ.. Κατεβαίνω από το λεωφορείο και σε φωνάζω δυνατά , με ακούς και γυρνάς να με κοιτάξεις.. Θα τρέξω να μπω στην αγκαλιά σου που είναι τόσο ζεστή.. και δεν θα βγω.. Σε χάνω πάλι.. Πάντα σε έχανα και με έχανες. Μιλάω αγανακτησμένα γιατί πνίγηκα πια μέσα στα ίδια μου τα συναισθήματα. Γέμισα , σαν ποτάμι που η στάθμη του νερού του ξεπέρασε τα όρια του . Αν διαβάζεις όλα αυτά τότε σίγουρα θα με σκεφτείς . καμία απόσταση δεν θα με εμποδίσει να σε φέρω και απόψε εδώ.. Καμία, ακούς ; Να προσέχεις *

Θέλω μια μέρα να βρεθώ σε ένα τέτοιο παράθυρο , να το ανοίξω διάπλατα και το θέαμα που θα αντικρύσω να είναι όλες οι στιγμές που πέρασαν στη ζωή μου και με διαμόρφωσαν. Είναι πολλές..άπειρες ε ; Να θυμιθώ όλα όσα ο χρόνος με έκανε να ξεχάσω . Να πω συγγνώμη σε ανθρώπους που πλήγωσα , να πω μια καλημέρα σε εκεινη την κυρία που ποτέ δεν κατάφερα να ξαναδώ στο δρόμο κι όμως μια στιγμή μαζί της μου άλλαξε την τύχη μου για δύο ολόκληρα χρόνια, να ζητήσω πίσω όλα όσα κάποιοι μου πήραν και με άδειασαν , να μάθω τους λόγους που τότε δεν μπόρεσα να το παλέψω και με νίκησε. Να ξαναδώ τα πρόσωπα αγαπημένων ανθρώπων που τώρα πια είναι σκιές , πιο λίγο από σκιές θα έλεγα.. Και δεν με πειράζει που είναι σκιές. να ξαναδώ τον παιδικό μου έρωτα και να ξαναζήσω τη στιγμή που είπα πρώτη φορά " σ αγαπώ " . Πόσο αθώο ήταν , καθαρό , αληθινό , δεν πονούσε , δεν είχε αγκάθια , δεν βάραινε την ψυχή του ,ούτε και τη δικη μου όμως . Είχε χρώμα λευκό και το λέγαμε κάθε λεπτό , χωρίς να ξέρουμε το βάρος που κουβαλάει αυτή η λέξη . Κι όμως τη λέγαμε και ήταν ότι πιο αληθινό και ανάλαφρο. Θέλω να ξαναδώ το μπαμπά μου να με παίρνει αγκαλιά και να με σηκώνει τόοοοοοοοσο ψηλά και να πιστεύω πως ο κόσμος μου ανήκει . Θέλω να ξαναπάω βόλτα με τους παιδικούς μου φίλους , στην παραλία εκείνη.. ήταν κι αυτή δική μας , η παραλία του βασιλιά. Να χορέψουμε με τις ώρες στα κύμματα και να γυρίσουμε σπίτι με τη Νέλη μούσκεμα , και να κλαίμε και να γελάμε μαζί χωρίς να ξέρουμε το λόγο. Θέλω να βρεθώ για μια μέρα στο σχολείο μας , στην τάξη μας και να ζήσω σε μια μέρα όλα τα χρόνια με τους συμμαθητές μου , ανέμελα χρόνια κι όμως για μας τότε ήταν χρόνια με πολλά πρβλήματα.. Που να ήξερα. ; Θέλω να φάω εκείνο το υπέροχο γλυκό τριαντάφυλλο που έκανε η γιαγιά μου ! Θέλω κολυμπήσω σε εκείνη τη θάλασσα που σε μάγευε.. Θέλω να πάρω πίσω τις λέξεις που είχα πεί και να δώσω άλλες . Να βρεθώ σε εκείνη τη μέρα που ήμουν 7 χρόνών και να πέσω με τα αδέρφια μου στο χιόνι και να μην μπορούμε να σηκωθούμε από τα γέλια . Να ξαναζήσω τη γέννηση του ανηψιού μου και την πρώτη μέρα που μου είπε " σ αγαπάω " και ξέρω πόσο αληθινό ήταν. Κι έπειτα και τη γέννηση και του άλλου ανηψιού μου ! Να ξαναζήσω την πρώτη φορά που το έσκασα για να συναντήσω εκείνον που αγάπησα δέκα καλοκαίρια πριν , το φιλί γεμάτο από merenda και τα δάκρυα μου όταν έφυγε . Να μαζέψω κοχύλια και να τα φυλάξω μέχρι το επόμενο καλοκαίρι κάνοντας με έτσι να μικραίνω το χρόνο στο μυαλό μου ! να ξαναδώ τη μαγική εκείνη εμπειρία που απλά μάζεψα τα πράγματα μου κι έφυγα στη Σαντορίνη πριν 2 χειμώνες , μόνη μου , για να ξεχάσω ότι θύμιζε τον πόνο. Να δω ξανά τους ανθρώπους του νησιού που με φιλοξένησαν τόσο ξεχωριστά . Μήπως τελικά οι ζωές μας είναι καλό να προχωράνε χωρίς την παρουσία του παρελθόντος ; Νομίζω πως όχι , είναι καλό να θυμόμαστε από που ξεκινήσαμε και πως προχωράμε.. Να προσπαθούμε να μην κάνουμε τα ίδια λάθη. Θα ηθελα σήμερα κιόλας να βρω αυτό το παράθυρο και να είναι στο Παρίσι , στο όμορφο αυτό σκηνικό.. Θυμάμαι αρκετά , όχι όλα .. Θυμάμαι .. γυρνάω πίσω... Και ξαναρχίζω από την αρχή ! *

Λυδία *

Μεγάλωσα...

Σαν εχθές ήταν που πέρασα την πόρτα του δημοτικού σχολείου .. Αγχος όσο ποτέ. Εκεί ήταν που ένιωθα μεγάλη πια , έτοιμη να μπορέσω να κάνω τα πάντα. Σήμερα κοιτάζοντας το πρόσωπο μου στον καθρέφτη μετράω αρκετά χρόνια πίσω .. Λίγο πριν πάρω το πρώτο μου πτυχίο ως φοιτήτρια νιώθω περίεργα , συγκινούμαι και έπειτα χαμογελάω καθώς ναι !... ασισθάνομαι περήφανη γι αυτό το μικρό μου κατόρθωμα ! Περνάνε τα χρόνια , φεύγουν σαν το νερό μου έλεγαν πάντα. Κάποτε όταν ακόμα πηγαινα σχολείο οι μέρες δεν παιρνούσαν τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα.΄Τώρα οι μέρες κυλάνε σαν ποτάμια που εγώ καλούμαι να κολυμπήσω με τρόπο επιδέξιο. Δεν έχω επιλογές , να πω όχι ή ναι.. Απλά περπατάω σε δρόμους κυριώς άγνωστους για μένα. Πολλές φορές σκέφτομαι πως επέλεξα τον σωστό δρόμο , άλλες φορές πάλι όχι αλλά τελίκά τι είναι σωστό και τι όχι ; Με τα χρόνια μαθαίνεις καλύτερα λένε. Ποιοι λένε ; Εγώ δεν θέλω κανένας να μου λέει , θέλω να παίρνω μόνη μου κάθε απόφαση έτσι ώστε η μόνη υπεύθυνη να είμαι εγώ και σε κάθε λάθος επιλογή να μου λέω ΜΠΡΑΒΟ . Τώρα ξέρεις από ποιον δρόμο να πας . Αισθάνομαι αρκετά έτοιμη να κάνω κι άλλα .. πολλά ! Αισθάνομαι πως καθώς μεγαλώνω γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και κυρίως να βλέπω από τα λάθη μου και να μαθαίνω ! *

Παράθυρο με θέα..*

Κοιτάζω και σήμερα από το ίδιο παράθυρο , από το ίδιο αυτό παράθυρο και η θέα είναι η ίδια. Όλα παραμένουν εκεί ίδια , το ίδιο όμορφα ! Αν λοιπόν όλα αυτά μένουν ίδια τότε τι είναι αυτό που αλλάζει ; Αλλάζεις εσύ και μαζί σου αλλάζω κι εγώ , αλλάζουν όλοι γύρω μου. Τα βλέμματα , οι φωνές , τα σώματα , τα ρούχα , οι μορφές .. κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω ανθρώπους να περπατούν. Βλέπω μια δυσφορία στο βλέμμα τους και μια καχυποψία. Σε άλλους βλέπω μια πικρία και μια βαριά θλίψη. Αλλά υπάρχει και μια άλλη ομάδα ανθρώπων μέσα στη βουή και στο πλήθος που τα μάτια τους λάμπουν από χαρά και από ευτυχία. Εκεί το χαμόγελο μου σχηματίζεται ανεπαίσθητα .. Χαίρομαι να βλέπω άτομα του σήμερα με όλα αυτά τα προβλήματα και την πλήξη να κρατούν αναλλοίωτο το χαμόγελό τους. Αν όλοι μας μπορούσαμε να χαμογελάμε με την πραγματική ουσία της ζωής θα ήμασταν πιο ελεύθεροι. Βλέπω ένα ζευγάρι να κρατιέται σφιχτά και να περπατάνε στο δρόμο. Να μην τους ενδιαφέρει καμία άποψη και καμία γνώμη, να ζουν κατά τα δικά τους λεγόμενα τον απόλυτο έρωτα. Βλέπω μια ηλικιωμένη γυναίκα που ο χρόνος φαίνεται ολοκάθαρα στο πρόσωπό της , και οι ρυτίδες σχηματίζουν ολόκληρες ιστορίες πάνω της. Κι όμως τα μάτια της έχουν κρατήσει τη λάμψη τους πράγμα που σημαίνει πως έχει ζήσει και όμορφες στιγμές. Μετά από τόσα χρόνια έχει μάθει και έχει καταλάβει πως αυτό που αξίζει είναι οι στιγμές. Εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε κι εμείς οι πιο άμαθοι , στις στιγμές. Κοιτάζω τον κύριο που περπατάει και πουλάει πολύχρωμα μπαλόνια , από εκείνα τα όμορφα μεγάλα μπαλόνια που τα ζητάνε τα παιδιά από τους γονείς τους τις Κυριακές τα μεσημέρια. Θυμάμαι τον εαυτό μου , πριν αρκετά χρόνια που κι εγώ ζητούσα με την ίδια λαχτάρα και αγωνία το ίδιο κόκκινο μπαλόνι και κάθε φορά ήταν μια καινούρια φορά. Τα χρόνια πέρασαν και όμως ο κύριος αυτός είναι ακόμα εκεί. Κοιτάζω από το παράθυρο και βλέπω το γαλάζιο του ουρανού να είναι ακριβώς ίδιο. Κοιτάζω με αγωνία τους ανθρώπους και προσπαθώ να καταλάβω τα συναισθήματα τους.. Κι όμως η ίδια μέσα μου για μένα δεν ξέρω πως νιώθω. Αλλόκοτο ε ; Έτσι κάνουμε όλοι μας. Κοιτάμε πάντα τους άλλους μη τυχόν και μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας και τρομάξουμε από το χάος που επικρατεί μέσα μας. Κλείνω το παράθυρο και ανάβω ένα τσιγάρο. Κοιτάζω την κούπα του καφέ μου και είναι εκεί ακριβώς που την άφησα. Κοιτάζω κι εσένα στη μια και μοναδική μας φωτογραφία. Μακάρι να μπορούσα να δω κι εσένα από το δικό μου παράθυρο. Κλείνω τα μάτια και σε φέρνω εδώ. Άνθρωποι.. Από το παράθυρο μου.

Αναμονή.. *

Σήμερα η απόσταση είναι η ίδια με εχθές. Εσύ είσαι στην ίδια πόλη κι εγώ αντίστοιχα στην δική μου.. Η μήπως να πω χώρα ; Ότι και να πω δεν θα αλλάξει κάτι. Δεν μιλάω σε σένα . Μιλάω σε όσους έχουν νιώσει κάτι ανάλογο, ακόμα και σε αυτούς που δεν το έχουν ζήσει. Ο χρόνος παραμένει το ίδιο αναλοίωτος , το ίδιο ανίκανος να τον προσεγίσεις και να τον αλλάξεις.. Τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα συνεχίζουν να κυλούν με τον ίδιο ρυθμό, με τον αργό ρυθμό. Ο ήχος του ρολογιού που κρέμεται απέναντι σου είναι ίδιος με τον ήχο που έκανε κι εχθές. Μένεις να το κοιτάζεις χωρίς να έχεις κάποιο λόγο ή μήπως έχεις ; Αναμονή : I.η κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτός που αναμένει, που περιμένει κτ., καθώς και ο χρόνος που διαρκεί η κατάσταση αυτή. Είναι η ερμηνεία όπως την έχει το λεξικό. Πόσοι από εμάς έχουμε την αντοχή και την υπομονή για να περιμένουν κάτι ή ακόμα και κάποιον ; Έχουμε γίνει άπληστοι και ανυπόμονοι. Έχουμε μάθει να θέλουμε κάτι και να το αποκτάμε άμεσα. Τελικά αυτό δεν είναι καθόλου καλό. Θυμάμαι απο μικρό παιδί να θέλω κάθε μέρα και κάτι καινούριο , κάτι διαφορετικό και πάντα να το έχω πριν καν έρθει το βράδυ. Φρόντιζε γι ΄ αυτό η μαμά και ο μπαμπάς . Θυμάμαι πάντα πως το χαμόγελο μου ήταν αρκετό για να τους δείξω ότι είμαι απέραντα ευτυχισμένη με το νέο μου απόκτημα. Καθώς τα χρόνια περνούσαν δεν σταμάτησα να θέλω να ικανοποιώ τις ανάγκες μου , απλώς θυμάμαι πως σιγά σιγά σταμάτησα να ζητάω τη βοήθεια των γονιών μου και προσπαθούσα να τα καταφέρω μόνη μου. Αλλά και πάλι δεν είχα την υπομονή να περιμένω , γιατί είχα ήδη μάθει απο παιδί να τα παίρνω όλα την ώρα ακριβώς που τα ήθελα. Στα 5 μου θυμάμαι, ήθελα το τροχόσπιτο της Barbie και το είχα. Έπειτα ήθελα το σκυλάκι που πατούσες το κουμπί και περπατούσε μόνο του. Μετά το σκυλάκι έγινε η συλλεκτική Βarbie και μέτά πάντα κάτι παραπάνω.. Μέχρι που άριχσα να θέλω να γυρνάω πιο αργά στο σπίτι , να κάνω ομηρικούς καυγάδες για τα σκισμένα τζιν και την τρύπα στη μύτη. Και ότι και να ήθελα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να το έπαιρνα. Τώρα ; Τώρα είναι όλα κάπως διαφορετικά . Θέλω να πάω διακοπές και όμως θα πρέπει να περιμένω , γιατί δουλεύω και γιατί μάλλον δεν θα μπορέσω να πάρω άδεια. Θέλω να πάρω αυτοκίνητο και όμως θα περιμένω , γιατι το θέλω με τα δικά μου χρήματα. Θέλω αυτή τη στιγμή να πάω βόλτα και όμως πάλι θα πρέπει να περιμένω γιατί προέχει το μάθημα γαλλικών . Θέλω να πάω στο Παρίσι να βρω σπίτι και δουλειά και πάλι θα πρέπει να περιμένω μέχρι να είναι όλα έτοιμα. Θέλω να δω εσένα αλλά δεν μπορώ γιατί είσαι μακρυά και θα πρέπει να περιμένω. Κάπως έτσι λοιπόν είναι η αναμονή. Και αυτό έπρεπε να το μάθω καθώς μεγαλώνω και μαζί μου μεγαλώνουν και οι επιθυμίες μου ! Μακάρι να μπορούσα πάλι να γίνω παιδί και ότι θέλω να μπορώ να το βρω έτσι απλά.. Το ρολόι είναι ακόμα στην ίδια θέση μαζί με το κάδρο που δείχνει το Παρίσι. Θα περιμένω .. Θα σε περιμένω.. *

Γέλα μου..*

Καμιά φορά το μόνο που θέλουμε εμείς οι άνθρωποι για να πάρουμε μια μικρή δόση ευτυχίας είναι ένα χαμόγελο από κάποιον που θα μας αλλάξει όλη τη διάθεση. Να ξέρουμε πως θα είναι αληθινό και γεμάτο λάμψη. Ετσι κι εγώ σήμερα το μόνο που χρειάζομαι για να αισθανθώ γαλήνη είναι ένα σου χαμόγελο.. Και όμως είσαι χιλιομετρα μακρυά από εμένα, είσαι εκεί που δεν μπορώ να σε δω και να σε φτάσω, είσαι εκεί που προσπαθώ να έρθω με τη σκέψη μου , νοερά..! Θα περιμένω τη μέρα που θα έρθεις για να πάμε εκείνη τη βόλτα που λέγαμε.!! Θυμάσαι ; Και θα με κρατάς σφιχτά , τόσο που κανείς δεν θα μπορέσει να με βγάλει απο εκεί.. Και όχι γιατί δεν θα μπορεί.. γιατί απλά εγώ δεν θα θέλω να βγω. Και θα μου χαμογελάς και όλος ο κόσμος θα λάμπει , γιατί είσαι εσύ..γιατί είμαι κι εγώ μέσα στο δικό σου χαμόγελο.. Γι ' αυτό ...απλά γέλα μου !*